адуры́ць, адуру́, аду́рыш, аду́рыць; зак.

У выразе: адурыць галаву (разм.) — надакучыць гаворкай, просьбамі, прапановамі і пад.; угаворамі прымусіць што-н. зрабіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адуры́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адуру́ аду́рым
2-я ас. аду́рыш аду́рыце
3-я ас. аду́рыць аду́раць
Прошлы час
м. адуры́ў адуры́лі
ж. адуры́ла
н. адуры́ла
Загадны лад
2-я ас. адуры́ адуры́це
Дзеепрыслоўе
прош. час адуры́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адуры́ць сов. (довести до одурения) одурма́нить; одури́ть;

◊ а. галаву́ — заморо́чить го́лову

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адуры́ць, адуру, адурыш, адурыць; зак., што.

У выразе: адурыць галаву — надакучыць гаворкай, просьбамі, прапановамі; угаворамі прымусіць што‑н. зрабіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аду́рваць, адуры́ць (надакучыць каму-н.) belästigen vt (чым-н. mit D); lästig fállen* (каго-н. D); j-m in den Óhren líegen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аду́раны одурма́ненный; см. адуры́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аду́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аду́раны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад адурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аду́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. адурваць — адурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аду́раны belästigt; гл. адурыць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)