абло́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. абло́на абло́ны
Р. абло́ны абло́н
Д. абло́не абло́нам
В. абло́ну абло́ны
Т. абло́най
абло́наю		 абло́намі
М. абло́не абло́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Абло́нь, аблона, аблонне ’роўнае поле, роўная лугавая прастора’ (БРС, Нас., Бяльк., Гарэц., КТС), польск. błoń, błonia, błonie. Паланізм? Параўн. абалонь, абалона, гл., аднак, лано, улонне. Магчыма, тут наглядаецца кантамінацыя пералічаных слоў. Параўн. блонне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абло́нне

1. Месца каля ракі, якое заліваецца ў час разводдзя вадой (Мін., Маг.).

2. Раўніна, роўнае поле (Мсцісл. Бяльк.). Тое ж аблона, аблонь, аблоніна (Мсцісл. Бяльк.), аблонь (БРС).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)