назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| аба́ты | ||
| аба́та | аба́таў | |
| аба́ту | аба́там | |
| аба́та | аба́таў | |
| аба́там | аба́тамі | |
| аба́це | аба́тах |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| аба́ты | ||
| аба́та | аба́таў | |
| аба́ту | аба́там | |
| аба́та | аба́таў | |
| аба́там | аба́тамі | |
| аба́це | аба́тах |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
1. Настаяцель мужчынскага каталіцкага манастыра.
2. У Францыі: каталіцкі свяшчэннік.
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
1. Ігумен каталіцкага мужчынскага манастыра.
2. У Францыі — назва каталіцкага свяшчэнніка.
[Лац. abbas, abbatis з сір.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
[
настаяцель каталіцкага манастыра — абацтва (настаяцельніца — абатыса). Першапачаткова паводле статута выбіраўся манахамі і зацвярджаўся епіскапам, фактычна назначаўся свецкімі магнатамі. У больш агульным значэнні — свяшчэннаслужыцель у каталіцкай царкве.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
аба́ты́са
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
(
1) настаяцель каталіцкага мужчынскага манастыра;
2) каталіцкі святар у Францыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
(
настаяцель каталіцкага мужчынскага манастыра.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
абба́т
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
настая́цель, -я,
1. Кіраўнік праваслаўнага або каталіцкага мужчынскага манастыра; ігумен;
2. Старшы святар у праваслаўнай царкве.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)