аба́т, -а, М аба́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Настаяцель мужчынскага каталіцкага манастыра.

2. У Францыі: каталіцкі свяшчэннік.

|| прым. аба́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аба́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аба́т аба́ты
Р. аба́та аба́таў
Д. аба́ту аба́там
В. аба́та аба́таў
Т. аба́там аба́тамі
М. аба́це аба́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аба́т м. абба́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Абат 1/16

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

аба́т, ‑а, М абаце, м.

1. Ігумен каталіцкага мужчынскага манастыра.

2. У Францыі — назва каталіцкага свяшчэнніка.

[Лац. abbas, abbatis з сір.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АБА́Т

[лац. abbas (abbatis) ад грэч. abba бацька],

настаяцель каталіцкага манастыра — абацтва (настаяцельніца — абатыса). Першапачаткова паводле статута выбіраўся манахамі і зацвярджаўся епіскапам, фактычна назначаўся свецкімі магнатамі. У больш агульным значэнні — свяшчэннаслужыцель у каталіцкай царкве.

т. 1, с. 16

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

аба́т м. (у каталіцкім кляштары) Abt m -(e)s, Äbte;

абаты́са ж. Äbtíssin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аба́т

(лац. abbas, -atis, ад арам. abba = бацька)

1) настаяцель каталіцкага мужчынскага манастыра;

2) каталіцкі святар у Францыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аба́т

(лац. abbas, -atis)

настаяцель каталіцкага мужчынскага манастыра.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

абба́т аба́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)