аўся́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае дачыненне да аўса. Аўсянае поле. Аўсяная салома.

2. Які прыгатаваны з аўса або з прадуктаў яго апрацоўкі. Аўсяная мука. Аўсяны кісель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́бін, ‑а.

Разм. Які мае адносіны да бабы, належыць бабе. [Бабуля:] — Марылька — дзедава дачка ад першай жонкі, бабіна падчарыца, дзяўчынка ціхая, слухмяная, працавітая. Брыль.

•••

Бабіна лета гл. лета.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абма́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да абману. Абманны рух. □ На прасторах неўгамоннага жыцця разбівалася аб Вашу [Горкага] непахіснасць, аб Вашу ясназорную сумленнасць усё абманнае, усё нікчэмнае. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вя́завы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да вяза (у 1 знач.). // Зроблены з вязу.

2. у знач. наз. вя́завыя, ‑ых. Сямейства лісцевых дрэў і кустоў; ільмовыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́ванскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гавані, звязаны з ёй. Гаванскае аснашчэнне. Гаванскія рабочыя.

гава́нскі, ‑ая, ‑ае.

У выразах: гаванскі тытунь, гаванская цыгара — сорт тытуню, цыгар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гра́бавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да граба. Грабавы ліст. Грабавы лес. // Зроблены з грабу. Плыве арба і сэрца скрыпам рэжа, Па дзёгцю плача грабавая вось. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дна (у 1 знач.). Проба доннага грунту. // Які жыве або які знаходзіцца на дне. Донны лёд. Донная рыба. Донныя травы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дражджавы́, ‑ая, ‑ое і дро́жджавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дражджэй, звязаны з прыгатаваннем дражджэй. Дражджавыя грыбы. Дражджавы завод. // Прыгатаваны на дражджах, з дражджамі. Дражджавое цеста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дылета́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто займаецца навукай або мастацтвам без спецыяльнай падрыхтоўкі; чалавек, які мае павярхоўнае знаёмства з якой‑н. галіной ведаў. Дылетант у музыцы.

[Іт. dilettante.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ёт, ‑а, М ёце, м.

Назва зычнага гука, які ў лацінскім алфавіце абазначаецца літарай «j», а ў беларускай мове літарай «й» або не мае спецыяльнага літарнага абазначэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)