сава́, ‑ы; мн. совы, соў; ж.
Драпежная начная птушка атрада соў, у якой вялікая круглая галава, вялікія вочы і кароткая загнутая дзюба. А дзесь з суседняй баравіны крычыць сава на ўсе лады. Колас. Пад Маладзечнам шмат лясоў: Там, у гушчары дрэў, Уночы чуцен рогат соў, Удзень — птушыны спеў. Панчанка.
•••
Бачыць саву смаленую гл. бачыць.
Ці савой аб пень, ці пяём аб саву — гаворыцца, калі чыё‑н. становішча мяняецца толькі на выгляд, а не па сутнасці. — Ці савой аб пень, ці пнём аб саву — усё адно, — рагоча Тоўсцік. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
убо́ства, ‑а, н.
1. Уласцівасць і стан убогага. Убоства жыцця. Убоства душы. Разумовае ўбоства. □ З агідай бічаваў паэт духоўнае ўбоства ў вершах «Званковы валет». Лойка. Дзяцінства і юнацтва Змітрака Бядулі прайшлі ў вясковай глушы, і на яго светапоглядзе, на яго духоўным развіцці як чалавека і паэта адчуваўся ўплыў як перадавых тэндэнцый часу, так і ўбоства правінцыяльнай рэчаіснасці. Каваленка.
2. Крайняя беднасць, галеча, жабрацтва. Давесці да ўбоства. // Непрыглядны выгляд; непрыгожасць. Зрэшты,.. [дзяўчына] была худая, плоская, недарэчна высокая, непрыгожая з твару, і какецтва яе, нягледзячы на вопыт і тэхніку, толькі падкрэслівала ўбоства. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цвілы́, ‑ая, ‑ое.
1. Пакрыты цвіллю. Цвілы хлеб. Цвілы сыр. □ [Сымон] спыніўся перад старой хатай і зводдалеку бачыў, што ў ёй сцены патрухлелі і пагнілі, і стаяць мокрыя і цвілыя. Чорны. // перан. Разм. Нездаровы на выгляд, нядошлы (пра чалавека, жывёлу). З-за дрэў паказалася фурманка. Удвух сядзелі пораўні. У вясковым адзенні — тузаў лейцамі, падахвочваючы бегчы.. цвілую каняжыну. Крапіва. Пад вачамі ў Санькі сіне, нос выцягнуўся і завастрыўся, а сам ён, як кажа мая бабка, вельмі ж цвілы. Сяркоў. Дзяк належаў да тыпу людзей, якіх звычайна называюць цвілымі або сметанковымі. Колас.
2. Які патыхае цвіллю. Цвілы пах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
lower
I [ˈloʊər]
1.
v.t.
1) апушча́ць, апуска́ць; спуска́ць
2) зьніжа́ць (тэмпэрату́ру)
3) прыніжа́ць; паніжа́ць на паса́дзе, стано́вішчы
2.
v.i.
зьніжа́цца; сяда́ць (пра со́нца)
3.
adj.
ніжэ́йшы
II [ˈlaʊər]
1.
v.i.
1) пагража́ць
2) злава́цца, глядзе́ць пану́ра
2.
n.
1) пагро́зьлівы вы́гляд; змро́чнасьць, пану́расьць f.
2) насу́пленасьць f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
form1 [fɔ:m] n.
1. фо́рма; вы́гляд;
medicine in the form of powder ле́кі ў вы́глядзе парашку́
2. тып, від;
various forms of transport ро́зныя ты́пы/ві́ды тра́нспарту
3. бланк; анке́та;
fill in/out a form запаўня́ць бланк/анке́ту
4. стан здаро́ўя;
in form/out of form у до́брай фо́рме/не ў фо́рме
5. ling. фо́рма (слова);
the plural form фо́рма мно́жнага лі́ку
6. BrE, dated клас (у школе)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
няшча́сны
1. прил. несча́стный; несчастли́вый;
н. чалаве́к — несчастли́вый челове́к;
2. прил. несча́стный;
н. вы́падак — несча́стный слу́чай;
3. прил. (вызывающий жалость) жа́лкий;
н. вы́гляд сусе́да мяне́ ўсхвалява́ў — жа́лкий вид сосе́да меня́ взволнова́л;
4. прил., разг. (ничтожный, презренный) несча́стный, жа́лкий;
~ныя дзве ты́сячы рублёў — несча́стные (жа́лкие) две ты́сячи рубле́й;
5. в знач. сущ. несча́стный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
Háltung
f -, -en
1) вы́гляд, по́за, мане́ры, паста́ва
2) самавало́данне
3) паво́дзі- ны, мане́ра трыма́ць сябе́
sich (D) éine gúte ~ ángewöhnen — засво́іць до́брыя мане́ры
4) адно́сіны, ста́ўленне, пазі́цыя; дачыне́нне
éine kláre ~ háben — мець выра́зную пазі́цыю
5) утрыма́нне (жывёл)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
form2 [fɔ:m] v.
1. прыдава́ць/прыма́ць абры́сы/вы́гляд/фо́рму;
She formed a vase from the clay. Яна вылепіла з гліны вазу.
2. утвара́ць; утвара́цца; фармірава́ць;
form a government/a committee ствара́ць ура́д/камітэ́т;
form a habit фармірава́ць звы́чку
3. склада́ць; увахо́дзіць;
the ministers who form the government міні́стры, які́я склада́юць ура́д/увахо́дзяць ва ўрад
form up [ˌfɔ:mˈʌp] phr. v. стро́іцца, станаві́цца ў рад;
The soldiers formed up into a line. Салдаты пастроіліся ў рад.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
во́браз, ‑а, м.
1. Знешні выгляд каго‑, чаго‑н., што ўзнікае ў памяці. Аня думае пра танкістаў, пра камбата Бродкіна, што ляжыць у зямлі пад Полацкам.. Потым у яе памяці паўстае вобраз маці. Мележ. Вобразы мілыя роднага краю, Смутак і радасць мая! Колас. // Тое, што ўзнікае ва ўяўленні. Вобразы будучага.
2. Спецыфічная катэгорыя мастацтва — канкрэтна-пачуццёвая форма ўяўлення мастаком рэчаіснасці. Мысліць вобразамі.
3. Тып, характар, створаны пісьменнікам, мастаком, артыстам. Вобразы п’есы, рамана. □ Сапраўднаму мастаку слова няма патрэбы тлумачыць тое, што ён хацеў сказаць у творы, — за яго скажа сам твор, скажуць створаныя ім вобразы — носьбіты ідэй. Кудраўцаў.
4. Адлюстраванне ў свядомасці чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акруглі́ць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
1. Зрабіць круглым; падаць чаму‑н. акруглую форму. Далёкія кусты ў тонкім прыцемку раскупчасціліся, акруглілі свае абрысы і ў гордасці сваёй ядлаўцовай застылі перад адзінокай вярбою. Чорны. // Зрабіць больш кампактным. Невядома, што будзе далей з арэндаю, бо скарб хоча пусціць гэтую зямлю на замену з сялянамі на канцы вясковых шнуроў, якія падыходзяць або ўкліняюцца ў скарбовы лес, каб такім чынам акругліць княжацкія ўладанні. Колас. // перан. Разм. Надаць закончаны выгляд (думцы, фразе і пад.).
2. Выразіць у круглых лічбах. Акругліць дзесятковы дроб.
3. перан. Разм. Давесці да значных памераў; павялічыць. Акругліць суму.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)