шматме́сячны, ‑ая, ‑ае.

Які існуе, адбываецца на працягу многіх месяцаў. Толькі што здабылі вялікую перамогу — прарвалі шматмесячную блакаду. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штрукс, ‑у, м.

1. Тканіна, падобная на вельвет.

2. толькі мн. (штру́ксы, ‑аў). Штаны асобага крою з такой тканіны.

[Ням. Struck.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экспатрыява́цца, ‑рыююся, ‑рыюешся, ‑рыюецца; зак. і незак.

1. Перасяліцца (перасяляцца) за межы радзімы.

2. толькі незак. Зал. да экспатрыяваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндага́мія, ‑і, ж.

Спец. Звычай першабытнага ладу, які дазваляў шлюб толькі паміж членамі адной грамадскай групы (племя, часам роду).

[Ад грэч. éndon — унутры і gámos — шлюб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыскрыміна́нт

(лац. discriminans, -ntis = які адрознівае)

мат. выраз, які складаецца з каэфіцыентаў ураўнення і ператвараецца ў нуль толькі ў тым выпадку, калі сярод каранёў ураўнення ёсць роўныя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

панхраматы́чны

(ад пан- + храматычны)

які мае павышаную адчувальнасць не толькі да ультрафіялетавых, фіялетавых і сініх прамянёў, але і да зялёных, жоўтых і чырвоных (напр. п-ая фотаплёнка).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

псеўдаперы́птэр

(ад псеўда- + перыптэр)

антычны храм, у якім, у адрозненне ад перыптэра, калоны бакавых і задняга фасадаў не маюць поўнага аб’ёму і толькі напалову выступаюць са сцяны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Маўклі́с ’маўклівы чалавек’ (гродз., Сл. ПЗБ). Паводле Грынавяцкене (там жа, 3, 46), слова паходзіць з літ. mauklỹs ’непрыгожы, нязграбны’. Фактычна, аднак, тут мы маем толькі запазычаны канчатак ‑c (‑і́с).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Салёнікі, сало́нікі, салёнкі, сало́днікі ’адвараная ачышчаная бульба’ (Сл. ПЗБ, ТС, Сцяшк., Янк., Шатал.), сало́дныя ’тс’ (Нар. лекс.), сало́нікі ’грыбы, якія толькі соляць’ (Сцяшк. МГ). Дэрываты ад салёны, салоны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

но́та¹, -ы, мн. -ы, нот, ж.

1. Умоўны графічны знак для запісу гукаў музыкі, а таксама гэты гук.

Высокая н.

Гучная н.

2. толькі мн. Тэкст музычнага твора ў нотным запісе.

Іграць па нотах.

3. перан. Тон, інтанацыя мовы, якія выражаюць якое-н. пачуццё.

Н. незадаволенасці ў голасе.

◊

Як па нотах — без цяжкасцей, вельмі лёгка.

|| памянш. но́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж. (да 1 і 3 знач.).

|| прым. но́тны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)