задушы́ць, ‑душу, ‑душыш, ‑душыць; зак., каго-што.
1. Пазбавіць жыцця, гвалтоўна спыніўшы дыханне. Пагранічнікі.. накінуліся на дазорнага [немца]. Яны хацелі задушыць яго моўчкі, каб ён не ўзняў трывогу. М. Ткачоў. Пан і да аднаго доктара і да другога — ніхто не можа скулы вылечыць. А яна вось-вось задушыць яго. Якімовіч. // Не даць магчымасці дыхаць; атруціць (пра дым, пыл і пад.). — Хадзем, курцы, надвор, — сказаў Андрэй. — Тут пыл задушыць. Чарнышэвіч. // Разм. Загрызці, разарваць (пра драпежнікаў). Надоечы перад самым досвіткам жарабя задушылі [ваўкі]. Скрыган.
2. перан. Падавіць, не даць развіцца на поўную сілу. Задушыць паўстанне. □ Як ні імкнуліся царскія сатрапы задушыць баявое, рэвалюцыйнае купалаўскае слова, ім гэта не ўдавалася. Івашын. Максім адчуваў, як закіпае ў глыбіні грудзей злосць, і намагаўся задушыць яе. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пе́рац, ‑рцу, м.
1. Трапічная расліна сямейства перцавых, а таксама яе плады ў выглядзе зярнят з горкім смакам і моцным пахам, якія ўжываюцца як прыправа. Чорны перац.
2. Агародная расліна сямейства паслёнавых, а таксама яе плады ў выглядзе струкоў, якія ўжываюцца як ежа і прыправа. Балгарскі перац. Чырвоны перац. □ — Першымі, вядома, прышкандыбаюць Мяцёлкіны, — сказала Антаніна Арцёмаўна, прымерваючыся, дзе б паставіць фаршыраваны перац. Васілёнак.
3. Парашок з высушаных пладоў гэтых раслін, які ўжываецца як прыправа.
4. перан. Разм. Пра задзірлівага, з’едлівага чалавека. «Ах, і стрэмка ты, дзядзько Яўтух! — думаў я, слухаючы ўсё гэта. — Перац!» Бялевіч.
•••
Даць (задаць) перцу гл. даць.
Падсыпаць перцу гл. падсыпаць.
У горы жыць ды з перцам есці гл. жыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
verschwínden
* vi (s) прапа́сці, зні́кнуць
etw. ~ lássen* — укра́сці, сцягну́ць што-н.
j-n ~ lássen* — даць схава́цца каму́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
sálzen
vt салі́ць, засалі́ць
◊ j-m den Bú- ckel ~ — разм. даць каму́-н. па шді, адлупцава́ць каго́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Ábmarsch
m -(e)s, -märsche выступле́нне, вы́хад (войска)
~ ántreten* — вы́ступіць у пахо́д
zum ~ blásen* — даць сігна́л да выступле́ння
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ánläuten
1.
vt
1) пазвані́ць
2) спарт. даць сігна́л пача́тку спабо́рніцтва
2.
vi (bei D) затэлефанава́ць (каму-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
поднести́ сов.
1. падне́сці;
поднести́ ру́копись к све́ту падне́сці ру́капіс да святла́;
поднести́ ребёнка к окну́ падне́сці дзіця́ да акна́;
поднести́ ве́щи к по́езду падне́сці рэ́чы да цягніка́;
2. (угостить) пачастава́ць (чым); (подать) пада́ць (што);
3. (подарить) падары́ць; даць гасці́нца;
поднести́ цветы́ падары́ць кве́ткі;
поднести́ что́-л. в пода́рок падары́ць што-не́будзь, даць яко́га-не́будзь гасці́нца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
zdać
зак.
1. здаць;
zdać rzeczy — здаць рэчы;
zdać egzamin — здаць (вытрымаць) экзамен;
zdać próbę — вытрымаць выпрабаванне;
2. перадаць; даць; прадставіць;
zdać sprawozdanie — даць (зрабіць) справаздачу;
zdać sobie sprawę z czego — усвядоміць, зразумець што
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
dopuścić
зак.
1. дапусціць;
dopuścić do nadużyć — дапусціць да злоўжыванняў;
2. дапусціць; дазволіць;
dopuścić kogo do głosu — даць каму дазвол гаварыць; даць права голасу;
dopuścić kogo do egzaminu — дапусціць каго да экзамена (да іспытаў)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
дазво́л, ‑у, м.
Згода на што‑н.; права зрабіць, выканаць што‑н. Атрымаць дазвол. Даць дазвол. □ Ох, жыць пад панам не салодка, На ўсё павінен быць дазвол. Колас. Даніла папрасіў у Хвядоса Іванавіча дазволу і пасля другога ўрока пайшоў дамоў. Чарнышэвіч. // Разм. Дакумент на права зрабіць што‑н. Аформіць дазвол на праезд.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)