пу́шыць, ‑шыць; безас., незак., каго-што.

Разм. Распіраць. Жывот пушыць.

пушы́ць, ‑шу́, ‑шы́ш, ‑шы́ць; незак.

1. што. Рабіць пушыстым. Пушыць валасы.

2. Разм. Моцна лаяць каго‑н., распякаць. Распушыў усіх брыгадны. Будзь ён тры разы няладны! І пушыў усіх наўмысля. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

памянта́шыць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; зак., што, чым і без дап.

Разм. Тое, што і памянціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камшы́ць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; незак., што.

Абл. Камячыць. Я камшыў няўдала напісаныя старонкі.. вершаў. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абру́шыць, -шу, -шыш, -шыць; -шаны; зак., што.

1. гл. рушыць.

2. перан., на каго-што. Накіраваць усю сілу пачуццяў, клопатаў і пад.

А. лютасць на ворага.

|| незак. абру́шваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Абшэ́ўка ’манжэта’ (БРС, Бір. дыс.) да шыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паго́ршыць, -шу, -шыш, -шыць; -шаны; зак., што.

Зрабіць горшым.

|| незак. пагарша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і паго́ршваць, -аю, -аеш, -ае; наз. паго́ршванне, -я, н.

|| наз. пагаршэ́нне, -я, н. і паго́ршанне, -я, н. (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

панаву́чвацца, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.

Навучыцца чаму‑н. — пра ўсіх, многіх. Усе панавучваліся шыць. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папашы́ць, ‑шыю, ‑шыеш, ‑шые; зак., што і чаго.

Разм. Шыць доўга, неаднаразова; пашыць многа чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дастрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.

Скончыць страчыць (шыць); прастрачыць да якога‑н. месца. Дастрачыць каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Пашэ́ўля, лун. пошэуля ’салома на вільчыку’ (Нар. сл.). Палескае. Да па‑шыць, па‑шываць < шыць (гл.). Суфіксу ‑эў‑ля ў літаратурнай мове адпавядае -оўля: галадоўля, гадоўля, у ц.-Палес. гаворках -іўля: драг. годиўля, зыміўля, купіўля.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)