1. Выконваць царкоўны абрад, адпраўляць набажэнства.
2.перан.звычайнаіран. Рабіць што‑н. урачыста і важна. — Вы толькі паглядзіце, — гаварыў Сямён, — з якім выглядам распісваецца ў ганарарнай ведамасці Васіль Агнёў! Хіба ж ён не свяшчэннадзейнічае?Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
parish
[ˈpærɪʃ]
n.
1) пара́фія f.; прыхо́д -у m. (царко́ўны)
2) парафія́не pl.
3) адміністрацы́йная акру́га
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
клерыкалі́зм
(фр. cléricalisme, ад с.-лац. clericalis = царкоўны)
ідэалагічная і палітычная плынь, якая імкнецца ўзмацніць уплыў царквы на грамадска-палітычнае і культурнае жыццё краіны.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
іпаста́сь, ‑і, ж.
1.Царкоўны тэрмін для абазначэння адной з асоб хрысціянскай тройцы.
2.перан. Тое, што блізка, цесна далучаецца да каго‑, чаго‑н. іншага. У Таўлая не было дзвюх іпастасей. Сапраўдны паэт не можа не быць рэвалюцыянерам, калі яго народ змагаецца за вызваленне.Лужанін.
[Ад грэч. hypostasis — асоба, сутнасць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ecclesiastic
[ɪ,kli:ziˈæstɪk]1.
adj.
царко́ўны; духо́ўны; клерыка́льны
2.
n.
духо́ўнік -а m., духо́ўная асо́ба, духо́ўны -ага m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
spiritual
[ˈspɪrɪtʃuəl]1.
adj.
1) духо́вы, духо́ўны
2) рэлігі́йны, царко́ўны
2.
n.
сьпіры́чуал -у m. (нэгрыця́нская рэлігі́йная пе́сьня)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
hymn
[hɪm]1.
n.
1) царко́ўны гімн
2) гімн -у m. (нацыяна́льны)
2.
v.t.
пяя́ць гі́мны, услаўля́ць, усхваля́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
абра́д, ‑у, М ‑дзе, м.
Сукупнасць строга акрэсленых дзеянняў, якімі суправаджаецца выкананне рэлігійных рытуалаў або бытавых традыцый. Царкоўны абрад. Абрад вяселля. □ [Бабручыха].. кожную справу ў сваёй гаспадарцы пачынала малітвай з трэбніка. Былі ў ім розныя «чыны», інакш — абрады, і малітвы.Брыль.[Борух] хадзіў на блізкае возера на абрад «Святога амавення».Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
крапа́к, ‑а, м.
Разм. Пра чалавека моцнага целаскладу. Сюды ж вольным часам заходзіць і царкоўны стараста Грыгор Крэшчык, крапак-старычына гадоў за шэсцьдзесят.Колас.// Пра моцнае дрэва, звычайна пра дуб. Ты бачыў, як шугае бура, А дуб не хіліць галавы, Стаіць крапак сярод суседзяў, Як непахісны вартавы.Прануза.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзяк, ‑а, м.
1. У Старажытнай Русі — пісец у князя, у 14–17 стст. — службовая асоба, якая займала адказныя пасады ў дзяржаўных установах. Думны дзяк.
2. Ніжэйшы царкоўны служыцель у праваслаўнай царкве; псаломшчык. Дзяк кожную хвіліну бегаў з кліраса за алтар і ніяк не мог уцяміць, што гэта такое дзеецца.Чарот.
[Ад грэч. diákonos — служка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)