эпікры́з, ‑у, м.

Спец. Заключэнне ўрача ў гісторыі хваробы, якое тлумачыць прычыны хваробы, яе праходжанне, лячэнне і зыход.

[Ад грэч. epi — пасля і krisis — рашэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Entféttungskur

f -, -en лячэ́нне ад атлусце́ння

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Schlánkheitskur

f -, -en лячэ́нне праз схудне́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Лякоба, лекоба ’лякарства’, ’лячэнне’ (Сержп., Грам.; жытк., Мат. Гом.; Нар. Гом.; ТС). Да прасл. lěkoba < lěkъ > лек. (Трубачоў, Эт. сл., 14, 198).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Паліклі́ніка ’лячэбная прафілактычная ўстанова’ (ТСБМ). Праз рус. поликли́ника з ням. Polyklinik ’тс’ < грэч. πόλις ’горад’ і κλινική ’лячэнне’ (Гл. ССРЛЯ, 10, 990).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

алергало́гія, ‑і, ж.

Спец. Раздзел медыцыны, які вывучае прычыны ўзнікнення, механізм развіцця і праяўлення, прафілактыку і лячэнне алергічных хвароб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пралячы́ць, ‑лячу, ‑лечыш, ‑лечыць; зак.

1. што. Затраціць на лячэнне. Пралячыць усе грошы.

2. каго-што. Лячыць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лячоба ’лячэнне’ (бяроз., Сл. ПЗБ; Ян.). Да лячы́ць (гл.). Аб суфіксе ‑оба гл. Слаўскі (SP, 1, 61–62), Сцяцко (Афікс. наз., 84–85).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ветэрына́рыя

[п.-лац. (medicina) veterinaria = (лячэнне) жывёл]

1) навука пра хваробы жывёл і іх лячэнне;

2) лячэнне жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

sunray [ˈsʌnreɪ] n.

1. со́нечны праме́нь

2. pl. sunrays шту́чныя ультрафіяле́тавыя прамяні́;

sun-ray treatment лячэ́нне ўльтрафіяле́тавымі прамяня́мі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)