бу́ферны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да буфера. Бразнулі лёгенечка буферныя талеркі вагонаў, прабег па саставу доўгі скрыгатлівы гук. Васілёнак. // перан. Прамежкавы, які знаходзіцца паміж варожымі бакамі; які адыгрывае ролю буфера. Буферная краіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старо́нка​II ж. ласк. (краіна, мясцовасць) Land n -(e)s, Länder;

ро́дная старо́нка líebes Héimatland

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

self-sufficient [ˌselfsəˈfɪʃnt] adj. (in) самасто́йны, эканамі́чна незале́жны; самадастатко́вы;

The country is self-sufficient in fuel. Краіна сама забяспечвае сябе палівам.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

грандыёзны, ‑ая, ‑ае.

Вялікі, магутны, велічны. Уся наша краіна — грандыёзная камуністычная будоўля. Машэраў. Новыя, сацыялістычныя адносіны ў краіне абумовілі новыя адносіны да працы мільёнаў рабочых і сялян, і вынікі гэтай працы былі грандыёзныя. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хі́нтэрланд

(ням. Hinterland, ад hinter = за, ззаду + Land = краіна)

раён, які прылягае да прамысловага, гандлёвага цэнтра, порта і г.д.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тыл, -у, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Задняя частка, старана чаго-н.; частка, старана, процілеглая пярэдняй.

Зайсці з тылу.

2. Тэрыторыя, размешчаная ззаду лініі фронту.

Ударыць у т. праціўніку.

3. звычайна мн. Сукупнасць часцей, падраздзяленняў і ўстаноў, якія ствараюцца для матэрыяльнага, тэхнічнага і медыцынскага забеспячэння войск.

4. перан. У час вайны: уся краіна ў процілегласць фронту.

Працаўнікі тылу.

|| прым. тылавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

БХА́РАТ,

афіцыйная назва Індыі на мове хіндзі. Паходзіць ад стараж.-інд. назвы тэр. племені бхаратаў Бхаратаваршы (міжрэчча Джамны і Сатледж; «краіна ці царства бхаратаў»).

т. 3, с. 369

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прадуцэ́нт

(лац. producens, -ntis = які вырабляе)

1) краіна, якая вырабляе пэўны тавар;

2) арганізм, здольны ўтвараць арганічныя рэчывы з неарганічных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Вавіло́н м. гіст.

1. Bábylon n -s, Bábel n -s (горад);

2. Babylóni¦en n -s (Вавілонія, краіна)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ко́сава н.

1. Kósava i Kóssawa n -s (горад);

2. Kós(s)ovo [-v-] m, n -s (краіна)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)