каніба́льскі, ‑ая, ‑ае.

Кніжн.

1. Які мае адносіны да канібала (у 1 знач.).

2. перан. Жорсткі, люты, варварскі. Канібальскія норавы. Канібальскія планы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тыра́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Аднаасобны правіцель у Старажытнай Грэцыі, сярэдневяковай Італіі, які захапіў уладу сілай.

2. Правіцель, улада якога заснавана на дэспатызме і гвалце.

3. перан. Жорсткі, дэспатычны чалавек, які чыніць здзекі над людзьмі, прычыняе мукі.

|| прым. тыра́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэ́спат

(с.-лац. despotus, ад гр. despotes)

1) жорсткі самадзяржаўны правіцель з неабмежаванай уладай у старажытных рабаўладальніцкіх дзяржавах Усходу, у балканскіх краінах перыяду сярэдневякоўя;

2) перан. жорсткі чалавек, тыран.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

cruel [ˈkru:əl] adj.

1. (to) жо́рсткі; лю́ты, бязлі́тасны

2. паку́тлівы, нясце́рпны, страшэ́нны; пяке́льны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вы́людак, ‑дка, м.

Найгоршы сярод людзей; вырадак. // перан. Вельмі жорсткі чалавек; бандыт, кат. Зграя фашысцкіх вылюдкаў будзе знішчана, змецена з твару зямлі. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

башыбузу́к, ‑а, м.

1. Гіст. Салдат нерэгулярных войск у Турцыі ў 18–19 стст.

2. перан. Грубы, нястрымны, бязлітасны, жорсткі чалавек. Царскія башыбузукі.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абво́страны

1. zúgespitzt, verschärft;

2. (пра пачуцці) verschärft, erhöht;

3. (жорсткі, напружаны) gespánnt, verschléchtert

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

drakónisch

драко́наўскі, лю́ты, жо́рсткі

~e Gesétze — драко́наўскія зако́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

heavy-handed [ˌheviˈhændɪd] adj.

1. жо́рсткі, суро́вы, дэспаты́чны

2. няспры́тны, няўме́лы, няўклю́дны, нязгра́бны, нехлямя́жы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

інквізі́тар

(лац. inquisitor = следчы)

1) член інквізіцыйнага суда;

2) перан. жорсткі чалавек, мучыцель.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)