го́луб, -а, мн. галубы́, галубо́ў, м.

Птушка сямейства галубіных пераважна з шаравата-блакітным ці белым апярэннем і вялікім зобам.

Дзікі г.

Г. міру (відарыс белага голуба як сімвал міру).

|| памянш. галубо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

|| прым. галубі́ны, -ая, -ае.

Галубіныя гнёзды.

Галубіная пошта.

Галубіная душа (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзік, ‑а, м.

Дзікі кабан; вепр. Дзік ходзіць з дзічыхай, За ім — табун воўчы. Купала. Стары чорны дзік-сякач ідзе звычайна наперадзе. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаўдзі́кі, ‑ая, ‑ае.

1. Амаль дзікі. Не стала .. таго саду, у якім раслі і раскашаваліся напаўдзікія яблыні. Сабаленка.

2. Недастаткова цывілізаваны. Напаўдзікае племя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́сул, ‑у, м.

Разм. Абяцанне. Эх вы, думкі-вывітушкі! Ды няверныя вы служкі: Посул шчасця вам вялікі, А плод — шып калючы, дзікі! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

япру́к, ‑а, м.

Разм. Кабан. Япрук заможны, лапавухі. Спацыраваў паміж платамі І смешна ўскідваў кумпякамі. Колас. Дзікі япрук рые зямлю ў глухіх закутках. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сво́йскі, -ая, -ае.

1. Не дзікі, выгадаваны чалавекам (пра жывёл, птушак).

С. конь.

Свойскія качкі.

2. Спакойны, не брыклівы.

Свойскае жарабя.

Свойскія ласяняты.

3. Не куплёны, выраблены дома, прыгатаваны ў хатніх умовах.

Свойскай работы ніткі.

4. Пра чалавека: які спагадліва, па-таварыску адносіцца да людзей (разм.).

С. сусед.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

savage

[ˈsævɪdʒ]

1.

adj.

1) дзі́кі, дзікі́

2) нецывілізава́ны, ба́рбарскі; дзіку́нскі

savage customs — дзіку́нскія звы́чаі

3) лю́ты, зьве́рскі

a savage dog — лю́ты, кусьлі́вы саба́ка

4)

а) мо́цна ўзлава́ны, разью́шаны

б) неперабо́рлівы ў сло́вах, ла́янцы

5) непрыру́чаны, дзі́кі, дзікі́

2.

n.

1) дзіку́н -а́ m., дзіку́нка f.

2) нястры́мны, шалёны або́ лю́ты чалаве́к

3) нявы́хаваны чалаве́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пі́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.

Вечназялёнае хваёвае дрэва, якое пашырана пераважна ў Паўночным паўшар’і. Лес быў пераважна хваёвы — сасна, елка, піхта, — густы і дзікі. Шамякін.

[Ням. Fichte — сасна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віху́рысты, ‑ая, ‑ае.

Падобны на віхуру; бурны, хуткі. У гэты момант праз расчыненую фортку акна мы пачулі дзікі галчын лямант, віхурысты пошум мноства крылаў у паветры. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Крыжа́н ’дзікі качар’ (БелСЭ, 6, 135). Гл. крыжанка 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)