п’яню́га, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑нюзе, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. пагард. Тое, што і п’яніца. Прыцягнуўся нарэшце і Паўлюк Гвардыян, старэйшы брат Цімафея Міронавіча Гвардыяна, але — не ў пару яму — зусім нікчэмны, шалапутны мужык — вялікі гультай і п’янюга. Зарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
leniwiec
м.
1. гультай; лодар;
2. заал. лянівец (Brachypus L.)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
loafer
[ˈloʊfər]
n.
1)
а) гульта́й -я́ m., гульта́йка f.
б) бадзя́га -і m. & f.
2) лёгкія ту́флі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
свісту́н м разм
1. Pféifer m -s, -;
2. перан Nichtstuer m -s, - (гультай); Schwätzer m -s, -, Quátschkopf m -(e)s, -köpfe (пустаслоў)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Махале́й ’хлус’ (Юрч.), паўд.-усх. махлей ’гультай’ (КЭС). Рус. смал., пск. махлю́й ’хлус, гультай’. Да махлява́ць (гл.). Аб суфіксе ‑ей гл. Сцяцко, Афікс. наз., 36.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Біндзюга́йла ’гультай’. Гл. бі́ндус.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Гаталя́й ’гультай’ (Шат.). Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Fáultier
n -(e)s, -e
1) заал. ціхахо́д
2) разм. ло́дар, гульта́й
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Лэйбус ’тоўсты гультай’ (полац., Нар. лекс.) запазычана з польск. łobus, łobuz ’свавольнік, пракуда, гарэза’, варшаўск. ’гультай, лодар’. Дыфтонг ‑эй‑ выклікаць! экспрэсіяй або пад уплывам падобнай лексемы лайдак (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лянця́й, лінця́іна ’гультай’ (Нас., міёр., Нар. словатв.). Рус.-бел. ізалекса, утвораная ад лень 1 (гл.) пры дапамозе суфікса ‑тай (Сабалеўскі, РФВ, 64, 140; 66, 398), як гультай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)