гармсі́ль

(тадж. harmsel)

сухі гарачы вецер, які дзьме летам з поўдня ў перадгор’ях Капетдага і Зах. Цянь-Шаня.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

альтэрна́цыя, ‑і, ж.

Спец. Заканамернае чаргаванне гукаў фанетычна розных, але этымалагічна блізкіх у словах з агульнай асновай (пяку — пячэш); чаргаванне марфем (гарачы — гаручы).

[Лац. alteratio — чаргаванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раку́шачнік, ‑у, м.

Порыстая карбанатная горная парода, якая складаецца з ракавін марскіх жывёл, змацаваных вапняковым ілам. Птушкі клалі .. [яйкі] проста на гарачы ракушачнік. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Glúthauch

m -(e)s, -e гара́чы по́дых [паве́ў] (пра пустыню)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

glühend

a распа́лены; перан. па́лкі, гара́чы

~e Hítze — спёка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

цы́нія, ‑і, ж.

Травяністая дэкаратыўная расліна сямейства складанакветных з буйнымі яркімі кветкамі. Не цвітуць тут цыніі і флоксы, Цяжка шыны пыл гарачы мнуць. Панчанка.

[Ад уласн. імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жэ́жкі ’гарачы’ (камян., Шатал.). Укр. же́жко ’горача’, жижки́й ’пякучы’. Ад кораня *žeg‑ з суфіксам *ьk‑ і пераходам *g > ž. Гл. жыгаць, жгаць, жэгаць, жыжа 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Па́лкі ’прасякнуты моцным пачуццём, уздымам, натхненнем; вельмі страсны, гарачы’ (ТСБМ), ’палкі, гаручы’ (Бяльк., ТС, Сл. ПЗБ), ’горкі’ (Мат. Гом.). Да пала́ць, палі́ць з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

hotblooded

[,hɑ:tˈblʌdɪd]

adj.

1) па́лкі, гара́чы

2) неразва́жлівы, нястры́маны, нестрыма́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

short-tempered

[,ʃɔrtˈtempərd]

adj.

нястры́маны, запа́льчывы, гара́чы, ху́ткі да зло́сьці

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)