1.Дзеяннепаводледзеясл. папярэдзіць (у 1, 2 знач.).
2. Заўвага, якая папярэджвае аб чым‑н. або ад чаго‑н. — Давайце, хлопцы, цішэй, — перасцярог Садовіч.. На разумнае папярэджанне Садовіча ніхто не звярнуў увагі.Колас.
3. Адзін з відаў дысцыплінарнага спагнання. — Як бачыце, вінаваты чыстасардэчна прызнаўся ва ўсім. Таму прапануецца абмежавацца папярэджаннем.Пянкрат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
blame
[bleɪm]1.
v.t.
1) вінава́ціць
he is to blame — ён вінава́ты
2) га́ніць
2.
n.
1) віна́f.
2) нага́на f.; вымо́ва f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пови́нный
1.(виновный)вінава́ты;
2.(раскаявшийся) уст. пакая́нны;
◊
пови́нную го́лову меч не сечётпосл. пакая́ннай галавы́ не сціна́юць; пакая́ннай галавы́ і меч не ймець; пако́рнага і меч не сячэ́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
любі́мчык, ‑а, м.
1.Памянш.-ласк.да любімец. Віктар стаў любімчыкам партызан. У яго былі закаханыя ўсе нашы дзяўчаты.Карпюк.
2.Разм. Той, хто карыстаецца чыёй‑н. любоўю, апякунствам. каму аддаюць перавагу на шкоду іншым. [Іра:] — Вось ён ваш сынок, ваш любімчык! Я даўно казала, што ён зганьбіць усіх нас. Божа мой! Які сорам!.. А ўсё вінаваты вы. Абое вы! Бацькі! Патуралі, няньчыліся...Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
verdánken
vt (D) быць абавя́заным (чым-н. каму-н.)
das hat er sich selbst zu ~ — ён сам у гэ́тым вінава́ты
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Бе́дны, бяда́. Рус.беда́, укр.біда́, польск.biada (ст.), чэш.bida, ст.-слав.бѣда, балг.беда́, серб.-харв.бијѐда і г. д. Прасл.běda (з рознымі вытворнымі — bědьnъ і г. д.). Параўн. літ.bėdè, лат.bę̀dą ’клопаты, гора’; далей гоц.baidjan ’прымусіць’, грэч.πείθω ’пераконваю, угаварваю’. Бернекер, 54; Развадоўскі, RS, 2, 105; Траўтман, 23. Прасл.*běda, гоц.baidjan, магчыма, далей звязаны з кельт. мовамі. Параўн. ст.-ірл.bibdu ’вінаваты’ (< пракельт.*bibid(u̯)ūs < і.-е.*bhibhidh‑u̯ōt‑s, корань *bhei̯dh‑). Гл. Зомер, Зб. Стоўксу, 25.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
фанабэ́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; незак.
Разм. Трымацца з фанабэрыяй; задавацца. — Ды ты ж [Віктар] сам вінаваты, — агрызнуўся Мірон. — Перад кім было фанабэрыцца, што спрытна спраўляешся з гэтай праклятай душагубкай?Маўр.— Хопіць вам, — умяшалася маці Рыгоркі. — Ты, сынок, не пярэч бацьку. Калі голад за спінай стаіць, фанабэрыцца няма чаго.Курто.[Высеўка] ж, як вып’е чарку ў суседзяў на радзінах ці на вяселлі чужым, таксама фанабэрыцца: — Пражыву!Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
schúldig
a
1) вінава́ты
sich ~ máchen — правіні́цца
éines Verbréchens ~ sein — быць вінава́тым у здзяйсне́нні злачы́нства
2) нале́жны
Geld ~ sein — завінава́ціцца, запазы́чыцца (гро́шы)
was bin ich Íhnen ~? — ко́лькі я Вам вінава́ты?
mit ~er Hóchachtung — з нале́жнай пава́гаю
3) абавя́заны
~ sein, etw. zu tun — быць абавя́заным што-н. зрабі́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
assert[əˈsɜ:t]v.
1. сцвярджа́ць, упэ́ўніваць, запэ́ўніваць;
He continued to assert that he was innocent. Ён настойліва сцвярджаў, што не вінаваты.
2. адсто́йваць (правы, пункт гледжання); насто́йваць (на сваіх правах);