ГУ́МЕН Фелікс Фёдаравіч

(н. 28.3.1941, в. Кальцова Амурскай вобл., Расія),

бел. мастак, адзін з пачынальнікаў Віцебскай школы акварэлі. Скончыў Віцебскі пед. ін-т (1962), у 1965—74 выкладаў у ім. Аўтар эмацыянальна выразных, пераважна пленэрных, пейзажаў: «Сафійскі сабор у Полацку» (1967), «Наваполацк. Сонца над горадам» (1968), «Віцебскі дворык» (1975), «Ушацкія азёры» (1994), «Лагойшчына» (1995) і інш. Нацюрморты Гумена вылучаюцца дакладнай перадачай формы і фактуры рэчаў: «Кветкі шыпшыны» (1967), «Камбала» (1970), «Клопаты гаспадыні» (1972), «Атрыбуты мастацтва» (1974), «Дзьмухаўцы» (1982), «Нацюрмот» (1990), «Званочкі з яра» (1995) і інш. Для творчасці характэрны шырокая манера пісьма, сакавіты колер, кантрасты святла і ценю.

М.Л.Цыбульскі.

т. 5, с. 532

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

масць, ‑і, ж.

1. Колер шэрсці ў жывёлы і пер’я ў птушак. Карнікі ўз’ехалі на двор. Пад пярэднім, паручнікам, аж гарцавала танканогая, блішчастай гнядой масці кабыліца. Скрыган. Калгаснік меў курэй багата: Стракатых, шэранькіх, чубатак, — Ну, словам, — рознай масці... Валасевіч.

2. Адна з чатырох частак, на якія дзеліцца калода ігральных карт паводле колеру і формы ачкоў. Званковая масць.

•••

Адной масці — аднолькавыя ў якіх‑н. адносінах.

Пад масць (не пад масць) — падыходзіць (не падыходзіць).

Усіх (розных) касцей — розных відаў, напрамкаў і поглядаў (звычайна аб палітычных праціўніках).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

азалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак., каго-што.

1. Асвяціўшы, надаць чаму‑н. залацісты колер, адценне. Сонца к небасхілу Паспяшала рупна на спакой начны І у раз апошні лес азалаціла... Гурло. // Зрабіць пажоўклым; пазалаціць. Азалаціла восень поле іржышчам, дрэвы лісцем, гумны снапамі; абвеяла хаты жытнім пылам; вострым пахам кастрыцы напоўніла вуліцу. Чорны.

2. Разм. Шчодра ўзнагародзіць. [Лазука:] — Дык я ж і кажу, што гэты лён азалаціў і наш калгас, і нас саміх. Сабаленка. [Парторг:] — Тут у аднаго дзядзькі ёсць у садку з паўдзесятка дрэў, дык яны яго азалацілі. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

copper

[ˈkɑ:pər]

1.

n.

1) медзь f.

2) ме́дная або́ бро́нзавая манэ́та

3) ме́дны кацёл

4) чырво́на-руды́ ко́лер

2.

v.t.

пакрыва́ць ме́дзьдзю

3.

adj.

1) ме́дны, мядзя́ны

2) чырво́на-рудо́га ко́леру

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

neutral

[ˈnu:trəl]

1.

adj.

1) нэўтра́льны (пра краі́ну)

a neutral port — порт у нэўтра́льнай зо́не або́ краі́не

2) неазна́чаны

neutral color — нэўтра́льны, шэрава́ты ко́лер

3) бяспо́лы

2.

n.

нэўтра́льны чалаве́к, нэўтра́льная дзяржа́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

drab

I [dræb]

1.

adj.

цьмяны́; манато́нны, неціка́вы

2.

n.

1) цьмя́ны бруна́тна-шэ́ры ко́лер

2) нефарбава́нае сукно́

II [dræb]

1.

n.

1) неаха́йная жанчы́на

2) Sl. прастыту́тка, шлю́ха f.

2.

v.i.

распу́сьнічаць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

афарбо́ўка ж.

1. (дзеянне) Färbung f -, Färben n -s; Stréichen n -s, Ánstreichen n -s (сцяны і г. д.);

афарбо́ўка распыле́ннем Fárbspritzen n -s;

2. (колер) Fárbe f -, -n, Ton m -(e)s, Töne;

3. (асаблівы сэнс) Färbung f -, Nuance [´nўã:sə] f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

neutral [ˈnju:trəl] adj.

1. нейтра́льны; бесстаро́нні;

a neutral country нейтра́льная краі́на;

neutral waters нейтра́льныя во́ды;

a neutral opinion непрадузя́ты по́гляд;

be/remain neutral захо́ўваць нейтралітэ́т

2. нейтра́льны, безува́жны, безудзе́льны (пра голас, позірк, адносіны)

3. нейтра́льны, няя́ркі, спако́йны (звыч. пра колер)

♦

meet on neutral ground/territory сустрака́цца на нейтра́льнай паласе́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

fawn

I [fɔn]

1.

n.

1) казу́ля, малада́я ко́зачка

2) жо́ўта-бу́ры ко́лер

2.

adj.

сьве́тла жо́ўта-бу́ры

3.

v.t.

нарадзі́ць, прыве́сьці казьлянё

II [fɔn]

v.i.

1) падма́звацца, падлі́звацца, падхалі́мнічаць

2) ла́шчыцца (пра саба́ку)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

напалаві́ну, прысл.

1. У няпоўным, палавінным памеры, аб’ёме; на адну палавіну. Ад таго, што сцены былі афарб[а]ваны напалавіну ў чорны колер, здавалася яшчэ цямней. Колас. І зрабіўся Халімон напалавіну гарадскім, напалавіну вясковым. Галавач. // Адным бокам, адной палавінай. [Мікалай:] — Сонца яшчэ толькі напалавіну выйшла з-за паплавоў. Чорны. // У два разы менш, карацей. Ісці напрасткі напалавіну бліжэй.

2. Не да канца, не зусім; у некаторай ступені. Тамаш быў аглушаны, заняты сваімі думкамі і мала адчуваў, што робіцца вакол. Ён быў толькі напалавіну прытомны. Бядуля. Хіба ж кахаюць напалавіну? Усё ці нічога — такі закон! Чарнушэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)