во́дступ, ‑у, м.

Свабоднае месца паміж лініяй шэрагу прадметаў і прадметам, які знаходзіцца на нейкай адлегласці ад гэтай лініі. Тэатры, клубы і палацы піянераў будуюцца з водступам ад лініі дамоў. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

захо́дні, ‑яя, ‑яе.

1. Які знаходзіцца на захадзе, які ідзе з захаду, проціл. усходні. Заходняя частка краіны. Заходні напрамак. Заходні вецер.

2. Які мае адносіны да Захаду. Заходняя культура. Заходняя мода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дваю́радны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца ў сваяцтве па дзеду ці бабцы з дзецьмі іх сыноў або дочак; стрыечны. Дваюрадны брат (дзядзькаў або цётчын сын). Дваюрадны дзядзька (бацькаў або матчын дваюрадны брат).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падабаро́нны, ‑ага, м.

Асоба, якая нясе адказнасць па суду і знаходзіцца пад абаронай адваката. Адвакат патрабаваў апраўдання свайго падабароннага. □ Чэрнік махнуў рукой сваім падабаронным і знік за дзвярыма судовай залы. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́вячы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад правіць.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які правіць, у руках якога знаходзіцца ўлада. Правячыя колы. Правячая партыя.

3. Дзеепрысл. незак. ад правіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нялёгка,

1. Прысл. да нялёгкі.

2. безас. у знач. вык. Пра цяжкі маральны стан, у якім хто‑н. знаходзіцца. Не шумі ж ты, цёмны гаю, бо мне й так нялёгка. Трус.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спінны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да спіны; які знаходзіцца на спіне, у вобласці спіны. Спінныя пазванкі. Спінныя плаўнікі.

•••

Спінная струна гл. струна.

Спінны мозг гл. мозг.

Спінны хрыбет гл. хрыбет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фланго́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да фланга, знаходзіцца на флангу, адбываецца з фланга. Фланговая пазіцыя. Фланговы ўдар.

2. у знач. наз. фланго́вы, ‑ага, м. Крайні з фланга ў шарэнзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хандры́ць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак.

Знаходзіцца ў стане хандры; сумаваць, тужыць. — Чалавек прывыкае да людзей і, калі адзін апынецца, пачынае хандрыць. Гурскі. Жонка вядзе сваё: — Хандрыць пачынаеш, Іван. Нядобрыя сімптомы. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цяку́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які здольны цячы; вадкі. Цякучыя целы.

2. Які цячэ, знаходзіцца ў руху; праточны (пра ваду). Цякучыя воды.

3. перан. Які часта мяняецца; няўстойлівы, зменлівы. Цякучы састаў брыгады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)