падвучы́ць разм

1. (урок і г. д.) (noch étwas) lérnen vt;

2. (падгаварыць) ánstiften vt;

3. (навучыць) léhren vt; béibringen* vt (каго-н D)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

greka

ж.

1. (старажытна)грэчаская мова і літаратура;

2. школьн. урок (старажытна)грэчаскай мовы і літаратуры

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Няўро́кам: nie uròkam albo nie ŭròkam kàżuczy (Пятк. 2), не урокам сказаць (Нас.), няўрокам сказана (полац., Нар. лекс.) — гаворыцца, калі што-небудзь хваляць; сюды ж таксама няўрошны: каб короўки моло́шны, а тиляти няўрошны (Рам.) — якога цяжка ўракці; параўн. славац. neúrekom ’каб не зракці’, neúročny ’прыгожы, здаровы, добра выглядаючы’, укр. невро́чливий, неврі́кливий ’які не хварэе ад урокаў’, рус. неуро́чливый ’тс’. Да урок, урокі (гл.); паводле Махэка₂ (397), існавала вера, што дрэнныя людзі, калдуны, маглі нашкодзіць, хвалячы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

class​1 [klɑ:s] n.

1. клас, род, разра́д, катэго́рыя

2. (грамадскі) клас;

the middle class сярэ́дні слой грама́дства;

the upper class арыстакра́тыя;

the working class працо́ўныя

3. клас (у школе);

top of the class пе́ршы ву́чань (у класе)

4. уро́к; pl. classes заня́ткі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

piano​1 [piˈænəʊ] n. (pl. -os) піяні́на;

a grand piano рая́ль;

a piano lesson уро́к ігры́ на піяні́на;

play a tune on the piano ігра́ць мело́дыю на піяні́на;

He composed several short pieces for (the) piano. Ён стварыў некалькі кароткіх п’ес для фартэпіяна.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ведаць дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. пра каго-што, аб кім-чым і без дап. Мець звесткі пра каго-, што-н.

    • В. жыццё вёскі.

  2. Валодаць пэўнымі ведамі, мець пра каго-, што-н. паняцце, уяўленне.

    • В. урок.
    • В. сваю справу.
    • В. английскую мову.

  3. Быць знаёмым з кім-н.

    • Я гэтага чалавека не ведаю.

  4. Адчуваць, перажываць.

    • Не в. спакою.

  5. Захоўваць, лічыцца з чым-н.

    • В. меру.
    • В. свае месца (весці сябе адпаведна свайму становішчу).

  6. чым. Кіраваць, распараджацца.

    • В. трэстам.
    • В. перапіскай.

Фразеалагізмы:

  • Хто яго ведае (размоўнае) — невядома, ніхто не ведае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

вывучыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

1. Навучыць каго‑н., даць адукацыю; абучыць. Вывучыць сына цяслярскаму рамяству. ▪ Каб вывучыць усіх дзяцей, працавалі і бацька, і маці. Шыцік.

2. Вучачы, засвоіць, запомніць; развучыць. Вывучыць замежную мову. Вывучыць урок. Вывучыць песню.

3. Даследаваць што‑н. Вывучыць прычыны засухі. Вывучыць старажытную архітэктуру.

4. Уважліва наглядаючы за кім‑, чым‑н., добра спазнаць, зразумець, пазнаёміцца. Вывучыць характар сябра. ▪ Лясніцкі ішоў і лаяў сябе за тое, што не пазнаёміўся блізка, не вывучыў як належыць гэтага камандзіра. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nauczka

nauczk|a

ж. урок; навука;

dać komu ~ę — правучыць каго;

będziesz miał ~ę! — так табе і трэба!; будзеш іншым разам ведаць!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вучыць дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. каго чаму і з інфінітывам: Перадаваць каму-н. якія-н. веды, навыкі, звычкі.

    • В. англійскай мове.
    • В. сына плаваць. В. гаспадарыць.

  2. пераноснае значэнне, каго чаму і з інфінітывам: Настаўляць чаму-н., пабуджаць да чаго-н.

    • В. паважаць старэйшых.
    • В. дзяцей толькі добраму.

  3. з дадан. сказам. Абгрунтоўваць, развіваць якую-н. тэорыю, думку, погляд.

    • Тэорыя вучыць, што свядомасць чалавека ёсць продукт яго грамадскага жыцця.

  4. Займаючыся, засвойваць, запамінаць.

    • В. урок.
    • В. верш.
    • В. ролю.

  5. Караць, біць (размоўнае).

    • Мала вас вучылі дубцом!

|| закончанае трыванне: вывучыць і навучыць.

|| назоўнік: вывучка.

  • Аддаць на вывучку.

|| назоўнік: навучанне.

  • Усеагульнае абавязковае навучанне.

|| назоўнік: вучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

зада́ць

1. áufgeben* vt;

зада́ць уро́к éine Aufgabe stéllen [áufgeben*];

2. (корму) (vór)schütten vt;

3. разм (адлупцаваць) verprügeln vt, verdréschen* vt;

зада́ць пыта́нне éine Fráge stéllen;

зада́ць стра́ху каму-н j-m Angst [éinen Schreck] éinjagen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)