◎ Нядзьвач ’мядзведзь’ (Шаўцоў, Полымя, 1971, 10, 220). Відаць, з польск. niedźwiedź ’тс’, параўн. таксама niedźuryedź ’тс’ (Федар. 1, 195).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

brilliance

[ˈbrɪljəns]

n.

1) зы́ркасьць f. (по́лымя); бляск -у m., прамяні́стасьць f.

2) бліску́часьць f. (ро́зуму, дасягне́ньняў); выда́тнасьць, генія́льнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Сукарды́чына ’дзеравіна са скручанымі слаямі’ (Полымя, 1970, 2, 120). Відавочна да *сукар (гл. сукарак) з экспрэсіўнай суфіксацыяй; прамежкавая форма *сукарда.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тата́р ’татарын’: Устань мілы, татар едзіць, Татар едзіць — вайна будзіць (з нар. песні; ушац., Полымя, 2001, 3, 270). Гл. татарын.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тоісь-то ’значыцца’ (глыб., Полымя, 1998, 11, 231). Відаць, дэфармаванае рус. то́ есть ’гэта значыць’ з узмацняльнай часціцай то, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

буржуа́, нескл., м.

Прадстаўнік класа буржуазіі. Ліберальныя буржуа зусім не мелі на ўвазе выступаць супраць самадзяржаўя. «Полымя».

[Фр. bourgeois.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бензаво́з, ‑а. м.

Аўтацыстэрна для перавозкі бензіну. Шуганула з кустоў высока ў гору полымя — загарэліся бензавозы. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ператле́ць, ‑ее; зак.

1. Сапсавацца ад тлення; сатлець; перагніць. Лісце ператлела.

2. Згарэць без полымя. Вуголле ператлела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуры́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Прыхільнік пурызму. Для пурыстаў трыццатых — саракавых гадоў стыль Гогаля здаваўся нязграбным. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вулкані́т

(ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

будаўнічы матэрыял, які ўяўляе сабой сумесь дыятаміту або вулканічнага попелу, гашанай вапны і азбесту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)