разамкну́ць сов., в разн. знач. разомкну́ть;

р. ланцу́г — разомкну́ть цепь;

р. рады́ — воен. разомкну́ть ряды́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ланцужо́к, ‑жка, м.

1. Невялічкі тонкі ланцуг. [Малады чалавек] зіхацеў пярсцёнкамі і на камізэльцы ланцужком ад гадзінніка. Чорны.

2. Суцэльны рад, сукупнасць каго‑, чаго‑н. Беглі, знікалі ўдалечыні ланцужкі электралямпачак. Хадкевіч. Развітальна курлыкаючы, праплывалі на поўдзень рэдкія ланцужкі жураўлёў. Курто.

3. у знач. прысл. ланцужко́м. Тое, што і ланцугом (гл. ланцуг у 5 знач.). Ідзём ланцужком паўз самыя платы, бо на вуліцы — лужы. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абро́жак, ‑жка, м.

Абл. Раменьчык, які надзяецца на шыю жывёле; нашыйнік. Для Рыжыка гаспадар зрабіў будку, купіў ланцуг і пашыў моцны аброжак з гужа. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замкну́ть сов., в разн. знач. замкну́ць, мног. пазамыка́ць;

замкну́ть дверь замкну́ць дзве́ры;

замкну́ть цепь замкну́ць ланцу́г;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рассы́паться сов., в разн. знач. рассы́пацца, мног. парассыпа́цца;

ро́та рассы́палась в цепь ро́та рассы́палася ў ланцу́г;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

далуча́льны

1. ánschließend; verbíndend (ланцуг);

2. грам. béigeordnet; béiordnend;

далуча́льны злу́чнік béiordnende Konjunktión

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

падпампава́ць, ‑пую, ‑пуеш, ‑пуе; зак., што і чаго.

Напампаваць дадаткова, яшчэ крыху. Барыс не толькі ўставіў спіцы, але І падцягнуў ланцуг, замацаваў руль, падпампаваў камеры. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Ачапі́ць, очэпі́ць ’павесіць, начапіць, надзець’ (КСТ). Да чапіць, чапаць (гл.).

Ачапі́ць ’акружыць’ (КТС). Ад чэп ’ланцуг’, як рус. оцепить ад цепь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

напужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Выклікаць у каго‑н. страх, спужаць. Напужаць дзіця. □ Пан Крулеўскі меркаваў, што баявы ланцуг, прайшоўшы пушчу, зрушыць і напужае партызан. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шварто́ў

(гал. zwaartouw)

мар. трос або ланцуг для прывязвання судна да прычальных прыстасаванняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)