distribute

[dɪˈstrɪbjət]

v.t.

1) раздава́ць, разьдзяля́ць

2) распаўсю́джваць; пашыра́ць

3) разьмярко́ўваць; расклада́ць

4) дзялі́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

незабі́ты неуби́тый;

◊ дзялі́ць шку́ру ~тага мядзве́дзя — дели́ть шку́ру неуби́того медве́дя;

з ~тага лі́са фу́тра не пашы́еш — посл. из живо́й лисы́ шу́бу не сошьёшь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

éinteilen

vt

1) дзялі́ць; падзялі́ць

2) размярко́ўваць

sein Geld ~ — ашча́дна выдатко́ўваць гро́шы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

burden​1 [ˈbɜ:dn] n.

1. цяжа́р, ярмо́, прыгнёт;

share the burden дзялі́ць цяжа́р;

make smb.’s life a burden псава́ць каму́-н. жыццё

2. fml но́ша, цяжа́р; груз

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Перабо́йка ’перагародка ў кватэры’ (віл., в.-дзв., Сл. ПЗБ; Ян.), пірябойка, перабойка ’тс’ (віц., леп., ЛА, 4), рус. перебойка ’дашчаная перагародка ў хаце’, серб.-харв. пре́бој ’перагародка’. Да пера- і біць ’дзяліць’. Параўн. лат. šķērssiena ’перагародка’, першая частка якога звязваецца са словам sķērēt ’рэзаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́дзел ’доля, часць’ (БРС, КТС); ’участак’ (Грыг.); ’выдзяленне пад мерку ці вагу’ (КЭС, лаг.). Рус. вы́дел ’выдзяленне долі, часці’, дыял. вы́делок ’клін або паласа зямлі, выдзеленая пад ворыва’, ст.-рус. выдѣлъ ’доля, часць’, укр. ви́діл, польск. wydział і г. д. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад вы́дзеліць (гл. дзяліць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

halve

[hæv]

v.t.

1) дзялі́ць напала́м, дзяліцца чым з кім

2) скарача́ць напало́ву (ко́шты, час)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

halves

[hævz]

n., pl. of half

пало́вы pl.

to go halves — дзялі́ць ро́ўна напала́м (прыбы́ткі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

trisect

[traɪˈsekt]

v.t.

1) разраза́ць на тры ча́сткі

2) Geom. дзялі́ць на тры ро́ўныя ча́сткі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пластава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

1. Накладваць пластамі адзін на другі. Усходні вецер круціць сухі снег, гоніць яго з поля па роўнай белай пасцелі і пластуе гурбы каля платоў вёскі. Сергіевіч.

2. Разнімаць, дзяліць на пласты. Пластаваць мяса. □ Расказвай жа, як жывеш. Выкладзі праўду крутую... Ці не ступіўся лямеш. Што цаліну пластуе? Макаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)