tether1 [ˈteðə] n. вяро́ўка, пры́вязь, пу́ты

come to the end of one’s tether infml дайсці́ да канца́; дайсці́ да кра́йнасці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

лінёк 1, лінька, м.

Разм. Памянш.-ласк. да лінь ​1.

лінёк 2, лінька, м.

Уст. Кароткая смоленая вяроўка з вузлом на канцы, якая служыла на суднах для пакарання матросаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фаршла́г, ‑а, і ‑у, м.

Спец.

1. ‑у. Адзін або два хутка выкананыя перад асноўнай нотай гукі, якія служаць для меладычнага ўпрыгожання.

2. ‑а. Вяроўка для нацягвання пярэдняга паруса.

[Ням. Vorschlag.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заматля́цца сов. заболта́ться; (на ветру — ещё) затрепыха́ться;

вяро́ўкая́лася ад ве́тру — верёвка заболта́лась от ве́тра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Пліско́ўкавяроўка, якою прывязваюць ворчык да бараны’ (Бяльк.). Няясна. Магчыма, з ’ маскоўкавяроўка з пласканёў (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лыча́к ’кароткая вяроўка з пятлёй (Бяльк., Нар. Гом.), рус. наўг., урал. лычагвяроўка з лыка’, калін. лыча́га ’кара з ліпы’, укр. лича́квяроўка з лыка’, ’лыганы лапаць’, ’абутак з лыка’. Да лыка1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вужы́шча, ‑а, н.

Тоўстая кручаная вяроўка, якой уціскаюць вазы (з сенам, снапамі, бярвеннем і пад.). — То пачакай, я вяроўку вазьму. Павяжам. — [Тамаш] забег у сені і вярнуўся з вужышчам у руках. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sznur

м.

1. вяроўка; шнур;

sznur do bielizny — вяроўка;

2. шнур, ключ; чарада;

sznur wozów — чарада (шэраг) вазоў;

sznur pereł — шнурок жэмчугу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мача́льны 1, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з мачалы. Мачальная вяроўка.

мача́льны 2, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Які вырабляецца пры дапамозе мачання (у 2 знач.).

2. Які служыць для выпуску такіх вырабаў. Мачальная машына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фал, ‑а, м.

Спец. Трос для падымання парусоў, сігнальных флажкоў і пад.

•••

Авіяцыйны фалвяроўка для раскрыцця парашута без удзелу парашутыста, якая прымацоўваецца адным канцом да самалёта, а другім — да выцяжнога кальца.

[Гал. val.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)