абцягну́цца, ‑цягнецца; зак.
1. Апусціцца, абвіснуць пад цяжарам чаго‑н. Вяроўка абцягнулася.
2. Паправіць на сабе адзенне. Шэмет моўчкі ўстаў, абцягнуўся, абтрапаўся і зрабіў крок наперад. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
за́варацень, ‑ратня і за́верцень, ‑ртня, м.
Вяроўка, дрот і пад., якімі прымацоўваецца да саней аглобля. Калі закручваў [Васіль] аглоблі, завертні так трашчалі, што здавалася — вось-вось лопнуць. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
stryczek
м.
1. вяроўка з пятлёю (на шыбеніцы);
zarobić na stryczek — заслужыць пятлю (шыбеніцу);
2. перан. вяроўка, пятля, шыбеніца;
czeka go stryczek — яго чакае пятля (вяроўка, шыбеніца); шыбеніца па ім плача
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
роп
(англ. rope = вяроўка)
адзінка даўжыні ў англійскай сістэме мер, роўная 6,096 м.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фуні́кулюс
(лац. füniculus = канат, вяроўка)
ножка семяпачатка, якая адыходзіць ад плацэнты ўнутры завязі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Вужышча (БРС, Янк., Бір. Дзярж., Сцяшк., Хрэст. дыял., 233). Рус. у́же н. р. ’вяроўка’, ужище, ужища ’тс’, ст.-рус. уже ’вяроўка, ланцуг’, ст.-слав. ѫже ’вяроўка’, балг. въже ’вяроўка’, серб.-харв. у́же, род. скл. у́жета, у́жа ’тс’, славен. vọ̑že н. р. ’канат’, палаб. vǫže ’вяроўка’. Прасл. *vǫže з *vǫzi̯o, роднаснае вузел, вязаць (гл.) (Фасмер, 4, 152; Скок, 3, 583).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пу́та, -а, М пу́це, мн. -ы, пут, н.
1. Вяроўка, якой перавязваюць пярэднія ногі каню ў час пасьбы.
2. мн. Вяроўкі, рамяні і пад., якімі звязваюць рукі і ногі для пазбаўлення свабоды рухаў (уст.).
3. мн., перан. Тое, што пазбаўляе волі, прыгнятае.
Путы рабства.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
tether1 [ˈteðə] n. вяро́ўка, пры́вязь, пу́ты
♦
come to the end of one’s tether infml дайсці́ да канца́; дайсці́ да кра́йнасці
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
лінёк 1, лінька, м.
Разм. Памянш.-ласк. да лінь 1.
лінёк 2, лінька, м.
Уст. Кароткая смоленая вяроўка з вузлом на канцы, якая служыла на суднах для пакарання матросаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фаршла́г, ‑а, і ‑у, м.
Спец.
1. ‑у. Адзін або два хутка выкананыя перад асноўнай нотай гукі, якія служаць для меладычнага ўпрыгожання.
2. ‑а. Вяроўка для нацягвання пярэдняга паруса.
[Ням. Vorschlag.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)