Verbum

гарэ́лкі, -лак.

Народная гульня, удзельнікі якой стаяць парамі, а той, хто «гарыць», стаіць наперадзе і па сігнале ловіць аднаго з першай пары, якая разбягаецца ў розныя бакі.

гі́цаль, -цля, мн. -цлі, -цляў, м.

1. Той, хто знімае скуры з забітых жывёл; скуралуп (у 1 знач.; уст.).

2. перан. Свавольнік, нягоднік (лаянк.).

Ах, ты г.!

гуля́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ля́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ля́к (разм.).

Той, хто нічога не робіць і разгульна жыве.

добразычлі́вец, -ліўца, мн. -ліўцы, -ліўцаў, м.

Той, хто прыхільна, спагадліва адносіцца да каго-н.

Гэта быў шчыры д.

|| ж. добразычлі́ўка, -і, ДМ -ліўцы, мн. -і, -лівак.

дысерта́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто піша або абараняе дысертацыю.

|| ж. дысерта́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дысерта́нцкі, -ая, -ае.

нацыяна́льнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Тое што і нацыя (у 1 знач.).

2. Прыналежнасць да той ці іншай нацыі.

Беларус па нацыянальнасці.

Людзі розных нацыянальнасцей.

падкідны́, -а́я, -о́е.

У выразе: падкідны дурань — картачная гульня, у якой партнёры, паводле ўмоў гульні, па чарзе падкідваюць аднаму з ігракоў пэўныя карты, каб той адбіў іх.

лізу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Той, хто любіць лізаць, лізацца.

2. перан. Ліслівец, падлізнік, падхалім.

|| ж. лізу́ха, -і, ДМ -зу́се, мн. -і, -зу́х.

маню́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ні́юцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ню́к (разм.).

Той, хто маніць, не кажа праўду; хлус, ілгун.