прыкава́ць

1. (ланцугом) ánketten vt, an die Kétte légen; fésseln vt, in Fésseln schlágen*;

2. перан erstárren lássen*; fésseln vt; únbeweglich máchen;

страх прыкава́ў яго́ да ме́сца vor Furcht blieb er wie gebánnt stehen; vor Angst kónnte er sich nicht vom Fleck rühren;

хваро́ба прыкава́ла яго́ да ло́жка er war durch die Kránkheit an das Bett gefésselt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

го́рла, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Храстковая трубка ў пярэдняй частцы шыі, якая з’яўляецца пачаткам стрававода і дыхальных шляхоў.

У горле перасохла.

Браць за г. (таксама перан.: сілай прымушаць рабіць што-н.). Г. перагрызці (таксама перан.: бязлітасна расправіцца з кім-н. са злосці).

2. Агульная назва зева, глоткі і гартані.

Хвароба г.

3. Верхняя звужаная частка пасудзіны.

Г. збана.

4. Вузкі выхад з заліва, вусце (спец.).

◊

Прыстаць з нажом да горла — назойліва патрабаваць.

Прамачыць горла — трохі выпіць.

Стаяць папярок горла — вельмі замінаць.

У горла не лезе — зусім не хочацца есці.

З горла лезе (разм., неадабр.) — вельмі многа мець чаго-н.

На ўсё горла (разм.) — з усёй сілы (спяваць, крычаць).

Па горла (разм.) — Надта многа.

Работы па горла.

Яды хапае па горла.

Стаяць косткай у горле (разм., неадабр.) — не даваць спакою, перашкаджаць.

|| прым. гарлавы́, -а́я, -о́е (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

го́рный в разн. знач. го́рны;

го́рное де́ло го́рная прамысло́васць;

го́рный хруста́ль мин. го́рны хруста́ль;

го́рный воск мин. го́рны воск;

го́рный лён мин. го́рны лён;

го́рный бара́н зоол. го́рны бара́н;

го́рная боле́знь мед. го́рная хваро́ба;

го́рная о́бласть го́рная во́бласць;

го́рное со́лнце мед. го́рнае со́нца;

го́рный хребе́т го́рны хрыбе́т;

го́рный институ́т го́рны інстыту́т;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

подта́чивать​II несов. (к подточи́ть)

1. (повреждать подъедая) падто́чваць;

червь подта́чивает я́блоко чарвя́к падто́чвае я́блык;

2. перен. падто́чваць;

боле́знь подта́чивает его́ хваро́ба падто́чвае яго́;

3. (подмывать — о воде) падмыва́ць;

река́ подта́чивает бе́рег рака́ падмыва́е бе́раг;

4. (делать острее) падво́стрываць; (на точиле) падто́чваць;

подта́чивать нож падво́стрываць (падто́чваць) нож;

подта́чивать каранда́ш падво́стрываць ало́вак.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

complaint

[kəmˈpleɪnt]

n.

1) жа́льба f., нарака́ньне n.

I have no complaint to make — Мне няма́ на што нарака́ць

2) незадавальне́ньне n.

3) фізы́чнае недамага́ньне, хваро́ба f.

A cold is a very common complaint — Засту́да ве́льмі распаўсю́джанае недамага́ньне

4) абвінава́чваньне f., судо́вая ска́рга

to lodge/make a complaint — пада́ць ска́ргу

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

mental

I [ˈmentəl]

adj.

1) разумо́вы

2) псыхі́чны

a mental disease — псыхі́чная хваро́ба

3) псыхі́чна хво́ры

а) a mental patient — псыхічна хво́ры пацые́нт

б) a mental institution — псыхіятры́чная клі́ніка

в) a mental specialist — псыхія́тар -ра m.

4) у галаве́, у ду́мках

mental arithmetic — лічэ́ньне ў галаве́

II [ˈmentəl]

adj.

падбаро́дачны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

гара́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

Разм.

1. Хвароба, пры якой у хворага бывае высокая тэмпература; ліхаманка. Два дні Марынка не выходзіла з кватэры бацькоў — ляжала ў пасцелі, перамагаючы гарачку і трызненне ў паўсне. Хадкевіч.

2. перан.; чаго або якая. Моцнае ўзрушэнне, захапленне, азарт. Гарачка нажывы. Карцёжная гарачка. □ Усіх [вяскоўцаў] ахапіла гарачка будаўніцтва, і кожны лез са скуры, каб зрабіць дах большы і лепшы. Шамякін. // Спешка ў якой‑н. рабоце. А пад хваінаю на грудзе Вакол стажка аж кішаць людзі, Гарачка ўсіх бярэ такая, Што пот ім вочы залівае, Бо хмара сіваю градою Ужо звісла нізка над зямлёю. Колас.

•••

Белая гарачка — захворванне, якое ўзнікае ў выніку алкагалізму і суправаджаецца трызненнем і галюцынацыямі.

Пароць гарачку гл. пароць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыгавары́ць ’назначыць пакаранне; рашыць, вырашыць; угаварыць, прываражыць, прывярнуць’ (ТСБМ), прыговоры́цца ’падлашчыцца, паддобрыцца ў размовах’ (ТС), прыгаво́рны ’хвароба, якую прыгаворваюць’ (Нар. Гом.). Да гавары́ць (гл.). Сюды ж аддзеяслоўныя бяссуфіксныя назоўнікі з працягам і развіццём семантыкі: прыгаво́р ’рашэнне суда, пастанова, рашэнне, меркаванне па якому-небудзь пытанню’ (ТСБМ, Др.-Падб.), пры́гавар ’ухвала (на вясковым сходзе)’ (Др.-Падб.), прігаво́р ’прыгавор’ (Бяльк.); прыгаво́р, звыч. мн. л. прыгаво́ры ’словы, якімі суправаджаюць якое-небудзь дзеянне; урокі’ (ТСБМ; маг., ЛА, 3), прыгаво́рны ’сурочаны’ (Байк. і Некр.), прыгаво́р ’прымаўка’ (брасл., даўг., в.-дзв., красл., лях., Сл. ПЗБ), прі́гывыр ’тс’ (Бяльк.); сюды ж памянш. прыгаво́рка, пры́гово́рка ’вострыя, забаўныя словы, словазлучэнні, якія ўжываюцца для ажыўлення гаворкі, прымаўка’ (Растарг., ТСБМ; гродз., в.-дзв., карэліц., Сл. ПЗБ; ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прычапі́цца

1. (павіснуць, прымацавацца) sich fésthängen* аддз; hängen bléiben*;

2. перан (прыстаць, прывязацца) sich an j-n hängen, sich (fést)klámmern (да каго-н an A);

3. перан разм (пра хваробу) befállen* vt;

да яго́ прычапі́лася гэ́тая хваро́ба er wurde von díeser Kránkheit befállen;

4. перан разм (прыдрацца) Händel [Streit] súchen; an etw. (D) Ánstoß néhmen*; nörgeln vi (да чаго-н an D)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

марскі́ в разн. знач. морско́й;

~ка́я вада́ — морска́я вода́;

~ка́я трава́ — морска́я трава́;

м. флот — морско́й флот;

~ка́я пяхо́та — морска́я пехо́та;

○ м. клі́мат — морско́й кли́мат;

м. ву́зел — морско́й у́зел;

~ка́я капу́ста — морска́я капу́ста;

~ка́я зо́рка — зоол. морска́я звезда́;

м. леў — морско́й лев;

~ка́я мі́ля — морска́я ми́ля;

~ка́я хваро́ба — морска́я боле́знь;

◊ м. воўк — морско́й волк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)