Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
wing2[wɪŋ]v.
1. ляце́ць; рассяка́ць паве́тра; ляце́ць на самалёце;
A bird wings the sky.Птушка лятае ў паднябессі.
2. ра́ніць у крыло́ або́ ў руку́;
wing a bird падстрэ́ліць пту́шку
♦
wing itinfml імправізава́ць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Машонка1 ’порхаўка’ (Інстр. II; уздз., Нар. словатв.). Да машна́ (гл.).
*Машонка2, мошо́нка ’нейкая птушка, што робіць сабе гняздо з моху’ (ТС). Да мох (гл.). Утворана ад прыметніка mъšěmъ ’мохавы’, як лозянка ’лысуха’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
bunting
I[ˈbʌntɪŋ]
n.
1) матэрыя́л на сьцягі́
2) сьцяг -а m., сьцягі́
3) канвэ́рт -у m. (дзіця́чая ко́ўдра)
II[ˈbʌntɪŋ]
n.
аўся́нка f. (пту́шка)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
арніто́з
(н.-лац. ornithosis, ад гр. ornis, -ithos = птушка)
вострая вірусная хвароба, якая перадаецца чалавеку ад хворых птушак і працякае з ліхаманкай, галаўнымі болямі, запаленнем лёгкіх.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
канарэ́йка
(рус. канарейка, ад фр. canari)
пеўчая птушка атрада вераб’іных з ярка-жоўтым апярэннем, якая водзіцца на Канарскіх астравах, а ў Еўропе больш вядомая як пакаёвая.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
жа́варанакіжа́ўранак, ‑нка, м.
Невялікая пеўчая птушка атрада вераб’іных, якая водзіцца пераважна на полі. Кожную раніцу аж разлягаўся жаваранак, упарта напамінаючы, што вясна такі — вось яна.Крапіва.Ясны блакіт вам, прасторы зялёныя, Хай жа над вамі з зары да зары Радасна жаўранкі звоняць натхнення, Сонца гарыць!Барадулін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пе́вень, пеўня, м.
1. Свойская птушка з чырвоным грэбенем на галаве і шпорамі на нагах; самец курыцы.
2.перан.Разм. Задзірысты чалавек, забіяка.
3.толькімн. (пе́ўні, ‑яў). Спеў пеўняў як прыкмета пары сутак. Уставаць з пеўнямі. Сядзець пры лямпе да трэціх пеўняў.
•••
Пусціць чырвонага пеўнягл. пусціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расшчабята́цца, ‑бячуся, ‑бечашся, ‑бечацца; зак.
1. Пачаць моцна і многа шчабятаць (пра птушак). Сарокі расшчабяталіся. □ Галя думае: мабыць, будзе дождж, бо чаго б так расшчабяталася гэтая птушка.Сабаленка.
2.перан. Пачаць многа, ахвотна гаварыць, расказваць. Дзяўчаты расшчабяталіся і павялі гутарку аб розных здарэннях, якія бачылі на працягу дня.Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аўгу́р (БРС). Кніжнае запазычанне з рус.авгур (Крукоўскі, Уплыў, 76), што ў сваю чаргу з лац.augur (ад avis ’птушка’ і gur < gurgulio — горла’), першапачаткова ’той, хто гадае на птушках’, гл. Шанскі, 1, А, 27.