прачува́ць несов., разг.

1. узнава́ть (по слухам);

2. чу́вствовать, предчу́вствовать;

яна́ ~ва́ла бяду́ — она́ чу́вствовала (предчу́вствовала) беду́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Mendacium est tenue, dilucet undique

Хлусня празрыстая, яна ўсюды выяўляецца.

Ложь прозрачна, она всюду выявляется.

Гл.: Mendacia...

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

изуми́тельно нареч. чаро́ўна, дзіво́сна; цудо́ўна;

она́ изуми́тельно краси́ва яна́ дзіво́сна прыго́жая;

он изуми́тельно игра́ет ён дзіво́сна (цудо́ўна) ігра́е;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

пасярэ́дзіне​II прысл in der Mítte;

яна́ ішла́ пасярэ́дзіне sie ging in der Mítte; mítten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

скуль прысл разм wohér, von wo;

яна́ запыта́лася, скуль ён sie frágte, wohér er kommt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

◎ Мыр, мырк, мэр, мэрк ’пра бляянне авечкі, калі яна падзывае ягня’ (мсцісл., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Параўн. маркач, маркатиць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Нежыве́ць ’траціць прытомнасць’: Як былі прыступы, яна нежывела (Сл. ПЗБ). Відаць, мясцовае новаўтварэнне на базе спалучэння як нежывы ’непрытомны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ска́рдзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца; незак.

1. на каго-што і са злуч. «што». Выказваць скаргі (у 1 знач.).

С. на нястачу.

Яна скардзіцца, што ўвесь час хворая.

2. на каго-што. Падаваць скаргу (у 2 знач.).

С. ў суд.

3. на каго (што). Даносіць, нагаворваць (разм.).

С. начальству на калегу.

|| зак. паска́рдзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца і наска́рдзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Naturam expellas furca, tamen usque recurret (Horatius)

Гані прыроду віламі, яна ўсё роўна вернецца.

Гони природу вилами, она всё равно возвратится.

Гл.: Lota...

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

ізаста́зія ізастазі́я

(ад іза- + -стазія)

стан раўнавагі зямной кары, пры якім яна нібы плавае на больш шчыльнай падкорнай масе па законах Архімеда.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)