буды́зм, ‑у, м.

Рэлігія, якая ўзнікла ў канцы 6 ст. да н. э. у Паўночнай Індыі і пашырылася ў Тыбеце, Манголіі, Індакітаі, Кітаі, Бірме, Японіі і некаторых іншых краінах Усходу.

[Па імені легендарнага заснавальніка гэтай рэлігіі Буды.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рамаза́н, ‑а, м.

1. Дзевяты месяц мусульманскага месячнага календара (месяц посту).

2. Пост у мусульман у гэтую пару, калі веруючыя павінны ўстрымлівацца ад вады і ежы ад усходу да захаду сонца.

[Ад араб. ramadân — гарачы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БЕК, бег,

бей, бій (цюрк.),

тытул родаплемянной, а потым феад. знаці ў краінах Б. і Сярэдняга Усходу.

т. 2, с. 376

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Карава́н — запазычанне з усходу ў рад еўрапейскіх краін. Параўн. перс. karwan (< ст.-інд. karabhá ’вярблюд’). Напрамак запазычання і мовы-пасрэднікі вызначыць цяжка (Локач, 86; Фасмер, 2, 190).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

antecedence

[,æntəˈsi:dəns]

n.

1) першынство́, старшынство́ n., прыярытэ́т -у m.

2) Astron. уя́ўны рух плянэ́ты з усхо́ду на за́хад

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ВІЛАЕ́Т, вілаят,

адм.-тэр. адзінка ў некаторых краінах Паўн. Афрыкі, Б. і Сярэдняга Усходу (Алжыр, Туніс, Афганістан і інш.).

т. 4, с. 157

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

усхо́д​I м. (напрамак свету) Ósten m -s; Ost (паэт., марск., геагр. – ужыв. без артыкля; скар. O);

на ўсхо́дзе im Ósten;

на ўсхо́д nach Ósten; óstwärts;

на ўсхо́д ад чаго-н. östlich von etw. (D);

з усхо́ду von Ósten, aus dem Ósten;

2. (усходнія краіны) Ósten m -s; Ori¦ént m -(e)s;

Сярэ́дні Усхо́д der Míttlere Ósten;

падаро́жжа на Усхо́д Ori¦éntreise f -, -n;

жыха́р Усхо́ду Ori¦entále m -n, -n;

жыха́рка Усхо́ду Ori¦entálin f -, -nen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

візі́р ​1, ‑а, м.

Спец.

1. Тое, што і відашукальнік.

2. Частка прыцэльнага прыстасавання з вузкай шчылінай.

3. Прылада для візіравання.

[Ням. Visier.]

візі́р ​2, ‑а, м.

Вышэйшы саноўнік, дзяржаўны саветнік у некаторых краінах Блізкага Усходу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Па́гада ’буддыйскі храм у краінах Далёкага Усходу’ (ТСБМ). Відавочна, праз рус. па́года ’тс’ з ням. або франц. pagode, партуг. pagoda, якое лічыцца словам малайскага паходжання (Клюге, 430; Фасмер, 3, 183).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

халі́ф, ‑а, м.

Гіст. Тытул вярхоўнага духоўнага і свецкага правіцеля мусульман, які меў уладу ў шэрагу краін мусульманскага Усходу. // Асоба, якая мела гэты тытул.

•••

Халіф на час — тое, што і каліф на час (гл. каліф).

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)