Траё́радны ’траюрадны’ (Мат. Гом.). Тут ‑ё‑ замест ‑ю‑ пад уплывам формы Р.–М. скл. лічэбнікаў на ‑ёх: пятёх, пяцёх, дваццацёх (гл. Карскі 2-3, 247). Усходнеславянскія ўтварэнні траю́радны, укр. трою́рідний, рус. троюродный ’тс’ з трою‑родьнъ, якое з трою‑ — форма, утвораная паводле аналогіі з дваю‑(родны), што з’яўляецца формай М. скл. парнага ліку лічэбніка два і ро́дны (гл.), дакладней з выразу: дъвою родоу ’двайнога роду’. Гл. траі́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Génitiv
m -s, -e грам. ро́дны склон
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
чужа́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).
1. Чужы, прышлы чалавек, чужынец.
2. Чалавек, які па духу, поглядах і пад. чужы ў якім-н. асяроддзі.
Ён ч. сярод іх.
3. Не родны чалавек, не сваяк.
|| ж. чужа́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 1 знач.).
|| прым. чужа́цкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
mother
[ˈmʌðər]
1.
n.
ма́ці f., indecl., ма́тка f.
2.
adj.
1) ма́тчын
2) ро́дны
mother tongue — ро́дная мо́ва
mother country — ба́цькаўшчына, радзі́ма f., ро́дны край
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
скло́н, -ну м., грам. паде́ж;
ро́дны с. — роди́тельный паде́ж;
клі́чны с. — зва́тельный паде́ж;
уско́сныя ~ны — ко́свенные падежи́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
akin
[əˈkɪn]
adj.
1) свая́цкі; ро́дны
2) падо́бны
3) аднакарэ́нныя сло́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ро́дна,
Прыслоўе да родны (у 4 знач.). // у знач. вык. Блізка сэрцу, дорага. Мне ўсё дорага тут, Люба, родна, прыгожа. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
то́есны, ‑ая, ‑ае.
Зусім падобны, аднолькавы, такі ж. Тоесныя ўмовы. Тоесныя з’явы. □ Родная зямля, родны край — паняцці ў Багдановіча тоесныя. Лойка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
vernacular [vəˈnækjələ] adj. нацыяна́льны, ро́дны (пра мову);
the vernacular names for flowers наро́дныя на́звы кве́так;
vernacular Arabic размо́ўная ара́бская мо́ва
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
папялі́шча, ‑а, н.
1. Месца, дзе быў пажар; пажарышча. На папялішчы — груды асмалкаў, вуголле, жалезнае ламачча ад нейкіх машын. М. Ткачоў. Антось стаяў на папялішчы свайго гнязда і думаў, што вайна адабрала ад яго і сям’ю, і родны дом. Чарнышэвіч.
2. перан. Родны дом, ачаг. На чацвёрты [дзень] прыйшло доўгачаканае вызваленне, .. [людзі] вярнуліся на родныя папялішчы. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)