здра́дніцтва, ‑а, н.

Паводзіны, учынкі здрадніка. Пісьменнік здолеў даць не толькі тыповы характар правакатара, але і раскрыць вытокі здрадніцтва. Дзюбайла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

płodny

плодны, пладавіты; плённы;

płodny pisarz — пладавіты пісьменнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прасла́ўлены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад праславіць.

2. у знач. прым. Славуты, які заслугоўвае славы. Праслаўлены пісьменнік. Праслаўлены герой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праза́ік, ‑а, м.

Пісьменнік, які піша прозай, стварае празаічныя творы. У беларускай літаратуры Колас выступіў адначасова як паэт і празаік. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хці́вец, хціўца, м.

Той, каму ўласціва хцівасць. На ўсіх этапах свайго творчага шляху пісьменнік ненавідзеў закаранелага ўласніка, хціўца, кулака-крывасмока. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

copious [ˈkəʊpiəs] adj. бага́ты; вялі́кі; шыро́кі; шчо́дры;

a copious vocabulary бага́ты сло́ўнікавы запа́с;

a copious writer пладаві́ты пісьме́ннік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

humorous [ˈhju:mərəs] adj. гумарысты́чны; заба́ўны, сме́шны, камі́чны;

a humorous writer пісьме́ннік-гумары́ст;

a humorous accident заба́ўны/камі́чны вы́падак

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

класі́чны, -ая, -ае.

1. гл. класіцызм.

2. Які з’яўляецца класікам (у 1 знач.); створаны класікам, класікамі.

Беларускі к. пісьменнік.

Руская класічная літаратура.

3. Які мае адносіны да старажытнай грэка-рымскай культуры; антычны.

Класічная трагедыя.

Класічныя мовы.

4. Звязаны з вывучэннем антычных моў і літаратур.

Класічная філалогія.

5. Тыповы, характэрны.

К. прыклад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сочини́тель

1. уст. пісьме́ннік, -ка м., літара́тар, -ра м.;

2. (лгун) разг. піса́ка, -кі м., вы́думшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

публіцы́ст

(ням. Publizist, ад лац. publicus = грамадскі)

пісьменнік, які піша творы на грамадска-палітычныя тэмы.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)