◎ Кны́пень ’завостраная палачка’ (З нар. сл.). Да кныпель (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рабдо́м

(гр. rhabdos = палка, стрыжань)

святлоадчувальная палачка ў аматыдыі складанага вока членістаногіх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Schlägel

m -s, -

1) тэх. го́рны малато́к

2) бараба́нная па́лачка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wand

[wɑ:nd]

n.

пруто́к -ка́ m.; па́лачка f.

The magician waved his wand — Штука́р махну́ў сваёю па́лачкай

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

эстафе́тный в разн. знач. эстафе́тны;

эстафе́тный бег эстафе́тны бег;

эстафе́тные состяза́ния эстафе́тныя спабо́рніцтвы;

эстафе́тная па́лочка эстафе́тная па́лачка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бактэрыёз

(н.-лац. bacteriosis, ад гр. bakteria = палачка)

хвароба раслін, якая выклікаецца бактэрыямі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бацы́лы

(лац. bacillum = палачка)

палачкападобныя бактэрыі, сярод якіх большасць з’яўляецца ўзбуджальнікамі інфекцыйных хвароб.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ра́шкуль

(ням. Reisskohle)

вугальны аловак, палачка драўнянага вугалю для рысавання, устаўленая ў рэйсфедэр.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ва́лак ’валік, палачка з кругам у прыладзе сукаць цэўкі’ (Арх. Бяльк.). Да вал 3.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

запа́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Тонкая драўляная палачка з лёгка загаральнай галоўкай для здабывання агню. Успыхнула запалка ў руках Петручка бледна-чырвоным выбухам полымя. Колас. Хлопчык усё чыркаў запалкамі, стараўся распаліць вогнішча. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)