смерць, -і, мн. -і, смярце́й, ж.

1. Спыненне жыццядзейнасці арганізма.

Раптоўная с.

Быць пры смерці (паміраць).

2. у знач. вык. Бяда, гора; спыненне якой-н. дзейнасці.

Творчая няўдача для яго — с.

○

Біялагічная смерць — поўнае спыненне біялагічных працэсаў у клетках і тканках арганізма.

Клінічная смерць — прамежак часу, калі дыханне і сардэчная дзейнасць спыняцца, але тканкі яшчэ ў пэўнай ступені захоўваюць жыццяздольнасць.

◊

Да смерці (разм.) — вельмі моцна.

Не на жыццё, а на смерць — не шкадуючы жыцця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крах

(ням. Krach)

1) банкруцтва, разарэнне (напр. біржавы к.);

2) перан. поўны правал, няўдача (напр. к. знешняй палітыкі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Зло. Рус., укр., балг., макед. зло, польск., в.-луж. zło, чэш., славац. zlo, славен. zlǫ̑ ’тс’, серб.-харв. зло̏ ’злая справа, няўдача, хвароба’. Ц.-слав. зло ’зло, цяжкасці’ (Міклашыч, Lex. paleosl.). Ст.-рус. зло ’зло, грэх, няшчасце’. Прасл. zъlo. Субстантываваная форма н. р. кароткага прыметніка злы (гл.) у адцягненым значэнні (параўн. дабро). Шанскі, 2, З, 93–94.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Pléite

f -, -n банкру́цтва, крах

das ist mir éine schöne ~! — вось няўда́ча!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Rückschlag

m -s, -schläge

1) вайск. адда́ча

2) стра́та; няўда́ча; права́л; кю́дзіс

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

unqualified

[ʌnˈkwɑ:lɪfaɪd]

adj.

1) некваліфікава́ны; няго́дны, непрыда́тны

2) бясспрэ́чны; по́ўны

an unqualified failure — по́ўная няўда́ча

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

камуфле́т

(фр. camouflet)

1) ваен. падземны разрыў артылерыйскага снарада, міны, авіябомбы;

2) падземны ўзрыў, які спецыяльна робяць для разбурэння падземных пабудоў праціўніка;

3) перан. нечаканая непрыемнасць, няўдача.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фрустра́цыя

(лац. frustratio = ашуканства, няўдача)

1) зрыў, крушэнне планаў, намераў, надзей;

2) псіхалагічны стан, які ўзнікае ў сітуацыі расчаравання, неажыццяўлення якой-н. значнай для чалавека мэты, патрэбнасці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

misfortune

[mɪsˈfɔrtʃən]

n.

1) няшча́сьце n.; го́ра, лі́ха -а n.; бяда́, няўда́ча f.

2) нешчасьлі́вы вы́падак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

backset

[ˈbækset]

n.

1) няўда́ча; затры́мка, замі́нка f.

2) малы́ вір, віро́к -ка́ m., супраці́ўная плынь

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)