шэф, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Кіраўнік, начальнік.

Ш. паліцыі.

2. Пра начальніка ў адносінах да падначаленых (разм.).

3. Арганізацыя, якая ўзяла шэфства над кім-, чым-н.

Завод — ш. школы.

|| прым. шэ́фскі, -ая, -ае (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

гіпа́рх

(гр. hipparchos)

начальнік конніцы ў Стараж. Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

атама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік у казацкіх войсках і пасяленнях, які выконвае ваенныя, палітычныя і адміністрацыйныя функцыі.

Станічны а.

2. перан. Важак, завадатар якой-н. групы, банды, шайкі і пад.

А. разбойнікаў.

|| прым. атама́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

сасле́пу, прысл.

Тое, што і сослепу. Ледзь не зайшоўся ў крыку начальнік паліцыі выстраліў саслепу. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

marshal​1 [ˈmɑ:ʃl] n.

1. ма́ршал

2. AmE нача́льнік паліцэ́йскага ўча́стка або́ пажа́рнай кама́нды

3. о́бер-цырымонійма́йстар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

даступі́цца, -ступлю́ся, -сту́пішся, -сту́піцца; зак.

1. да каго-чаго. Падысці, прыблізіцца.

Да бадлівай каровы не даступішся.

2. (звычайна з адмоўем), перан., да каго. Звярнуцца да каго-н. з просьбай, заявай.

Начальнік ганарысты, да яго не даступішся.

|| незак. даступа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Plánungsleiter

m -s, - нача́льнік пла́навага аддзе́ла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Vórsteher

m -s, - нача́льнік, шэф, зага́дчык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

граданача́льнік, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі — начальнік, які кіраваў граданачальніцтвам (у 1 знач.) і меў правы губернатара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бургамі́стр, ‑а, м.

Начальнік гарадской управы ў некаторых краінах Еўропы і ў 18–19 ст. у Расіі.

[Ням. Bürgermeister.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)