tartar

[ˈtɑ:rtər]

n.

1) зубны́ ка́мень

2) аса́дак -ку m. (у віне́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

эликси́р в разн. знач. эліксі́р, -ру м.;

зубно́й эликси́р фарм. зубны́ эліксі́р;

жи́зненный эликси́р уст. жыццёвы эліксі́р.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Dentíst

m -en, -en, ~in

f -, -nen зубны́ ўрач, данты́ст

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

air-driven

[ˈerdrɪvən]

adj.

пнэўматы́чны

an air-driven dental drill — пнэўматы́чны зубны́ сьве́рдзел

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пласці́нка, -і, ДМ -нцы, м. -і, -нак, ж.

1. гл. пласціна.

2. Дыск з гукавым запісам для прайгравальніка, патэфона і пад.

3. Шкло са святлоадчувальным слоем для фатаграфічных здымкаў.

Зарадзіць пласцінку.

4. Плоская, пераважна шырокая частка лістоў раслін (спец.).

Ліставыя пласцінкі.

5. Складка на ніжнім баку шапачкі ў некаторых грыбоў (спец.).

6. Здымны зубны пратэз.

|| прым. пласці́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лабіядэнта́льны

(ад лац. labium = губа + dens, -ntis = зуб)

лінгв. губна-зубны зычны гук (напр. «в», «ф»).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

racking [ˈrækɪŋ] adj.

1. паку́тлівы;

a racking toothache нясце́рпны зубны́ боль

2. празме́рны, непасі́льны (пра падатак, арэндную плату і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

эліксі́р, ‑у, м.

1. Выцяжка з раслін ці моцны настой на спірце, у кіслаце і пад., які ўжываецца ў медыцыне, касметыцы. Зубны эліксір. Мятны эліксір.

2. Жарт. Незвычайны, цудадзейны напітак.

•••

Жыццёвы эліксір — чарадзейны напітак, які імкнуліся атрымаць алхімікі для таго, каб захаваць маладосць, прадоўжыць жыццё.

[Фр. élixir з араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

płytka

ж. плітка; пласцінка;

płytka nazębna — зубны камень (налёт)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

аданталі́т

(н.-лац. odontolithos, ад гр. odus, -ontos = зуб + lithos = камень)

1) зубны камень;

2) бівень выкапнёвай жывёліны (маманта, мастадонта).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)