pogodzić

зак.

1. памірыць;

2. спалучыць; злучыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сфальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.

Спец.

1. Загінаючы і заціскаючы краі, злучыць (металічныя лісты).

2. Сагнуць (друкаваны аркуш) у пэўным парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стачы́ць³, стачу́, сто́чыш, сто́чыць; сто́чаны; зак., што.

1. Злучыць швом.

С. дзве полкі.

2. Звязаўшы канцы, зрабіць даўжэйшым.

С. вяроўку.

3. Змацаваць зваркай (спец.).

С. трубы.

|| незак. сто́чваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. сто́чванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стыкава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; зак., што (спец.).

Цесна злучыць канцамі, часткамі.

С. звёны пантоннага моста.

|| наз. стыко́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы, мн. -і, -ко́вак, ж. і стыкава́нне, -я, н.

|| прым. стыко́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сшыць, сшыю, сшыеш, сшые; зак., што.

1. Злучыць шыццём (краі скуры, тканіны і пад.). Сшыць кавалкі матэрыі. □ Дома я склаў паперу ў маленькую кніжачку і папрасіў маці, каб сшыла. Бядуля. // Пашыць. Сшыць боты. Сшыць сукенку. □ Век зжыць — не мех сшыць. Прыказка.

2. Злучыць, змацаваць (пра дошкі і пад.). Сшыць драніцы. // Зрабіць, змацоўваючы дошкі і пад. Сшыць рамы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пажані́ць, ‑жаню, ‑жэніш, ‑жэніць; зак., каго з кім і без дап.

1. Злучыць шлюбам мужчыну і жанчыну.

2. Ажаніць усіх, многіх. Пажаніць сыноў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скляпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і скляплю́, скле́плеш, скле́пле; -па́й; -па́ны; зак., што.

Злучыць пры дапамозе кляпання.

|| незак. склёпваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. склёпванне, -я, н. і (спец.) склёпка, -і, ДМ -пцы, ж.

|| прым. склёпачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спая́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак.

1. што. Злучыць паяннем.

С. трубы.

2. перан., каго-што. Непарыўна звязаць, з’яднаць.

С. каманду.

|| незак. спа́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. спа́йванне, -я, н. і спа́йка, -і, ДМ спа́йцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Сшы́так ’злучаныя лісты паперы ў вокладцы’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), сшыто́к ’тс’ (Гарэц., Ласт.). Ад сшыць ’злучыць, аб’яднаць’, гл. шыць. Наватвор па ўзору польск. zeszyt, укр. зо́шит ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

skojarzyć

зак.

1. злучыць;

2. асацыіраваць, асацыяваць; звязаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)