алеба́рда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Старажытная зброя — сякера на доўгім дрэўку, якое заканчваецца кап’ём.

[Фр. hallebarde з араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кулямёт, ‑а, М ‑мёце, м.

Аўтаматычнай скарастрэльная зброя для стральбы кулямі. Станковы кулямёт. Ручны кулямёт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сякі́ра, ‑ы, ж.

Гіст. Старажытная халодная зброя, якая нагадвала сякеру з лязом, падобным на маладзік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бактэрыялагі́чны bakteriológisch;

бактэрыялагі́чная збро́я bakteriológische [biológische] Wáffe

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

гро́зны, -ая, -ае.

1. Суровы, жорсткі.

Г. начальнік.

2. Які тоіць у сабе пагрозу; небяспечны.

Грознае пісьмо.

Грозная зброя.

3. Велічны і страшны (высок.).

Грозная сіла.

Г. час.

|| наз. гро́знасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

лук, -а, мн. -і, -аў, м.

Ручная зброя ў выглядзе гібкай дугі, сцягнутай цецівой, для пуску стрэл.

Спаборніцтвы па стральбе з лука.

|| прым. лу́чны, -ая, -ае.

Лучнае поле (для стральбы з лука).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

самастрэ́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да самастрэла ​1.

2. Які аўтаматычна страляе. Самастрэльная зброя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фаустпатро́н, ‑а, м.

Ручная рэактыўная зброя, якая складаецца з міны і адкрытага з двух бакоў ствала.

[Ням. Faustpatrone.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэвальве́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Многазарадная ручная агнястрэльная зброя з рухомым барабанным магазінам.

Страляць з рэвальвера.

Спартыўны р.

|| прым. рэвальве́рны, -ая, -ае.

○

Рэвальверны станок (спец.) — такарны або свідравальны станок з рухомай галоўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

эспадро́н, ‑а, м.

Вучэбная зброя, якая прымяняецца ў фехтаванні. // Спартыўная барацьба з гэтай зброяй. Спаборніцтвы па эспадрону.

[Фр. espadon ад ісп. espada — шпага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)