Дары́ць. Гл. дар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Даць. Гл. дар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

beneficence

[bəˈnefɪsəns]

n.

1) дабрачы́ннасьць, дабрадзе́йнасьць, мі́ласьцівасць f.

2) до́бры мі́ласьцівы ўчы́нак, дабро́ n., дар -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Та́лент ’надзвычайныя здольнасці’; ’чалавек з надзвычайнымі здольнасцямі’ (ТСБМ), ’прыродны дар, здольнасць’, ’пакліканне’ (Ласт., Сл. ПЗБ), тале́нт ’тс’ (Байк. і Некр.), та́лінт ’здольнасць да нейкага майстэрства ці мастацтва’ (Варл.). Праз польск. talent, з франц. talent ’здольнасць, прыродны дар’, што да лац. talentum ’грэчаская мера вагі і грашовая адзінка’ < грэч. ταλαντον ’тс’, гл. талант. Развіццё значэння ад ’каштоўная манета’, ’каштоўны дар’ да ’прыродны дар’, ’выключныя здольнасці’ (Брукнер, 564; Длугаш-Курчабова, 493).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дата́цыя

(польск. dotacja, ад с.-лац. dotatio = дар)

дзяржаўная грашовая дапамога прадпрыемствам, установам для пакрыцця якіх-н. выдаткаў; даплата, матэрыяльная дапамога.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дата́цыя

(фр. dotation, ад с.-лац. dotatio = дар)

дзяржаўная грашовая дапамога прадпрыемствам, установам для пакрыцця якіх-н. выдаткаў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

здо́льнасць ж.

1. спосо́бность; дарови́тость; дарова́ние ср.; дар м.;

2. спосо́бность;

○ пакупна́я з. — эк. покупа́тельская спосо́бность;

плаце́жная з. — платёжная спосо́бность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дары́цца I несов., страд. дари́ться, приноси́ться в дар; подноси́ться, жа́ловаться; см. дары́ць I

дары́цца II сов. (рылом — о животных) доры́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ахвярава́ць

(ст.-польск. ofiarowac, ад с.-лац. offerre)

1) добраахвотна аддаваць, прыносіць у дар што-н.;

2) адмаўляцца ад каго-н., чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ахвярава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ахвяраваць.

2. Уст. Тое, што і ахвярапрынашэнне (у 1 знач.). У гэты ж самы вечар, пры святле вогнішча, адбылося ахвяраванне. Маўр.

3. Дар, узнос на карысць якой‑н. асобы, установы (звычайна з мэтай дабрачыннасці). Прыватнае ахвяраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)