Які мае адносіны да дакумента, з’яўляецца дакументам. Дакументальны матэрыял. Дакументальнае афармленне справы.// Заснаваны на дакументах, сапраўдных жыццёвых фактах. Дакументальная аповесць. Дакументальны фільм. □ «Белазерскі дзённік» — твор дакументальны. Я захоўваю сапраўдныя прозвішчы герояў, і, як у коокным дакументальным творы, усе падзеі тут адпавядаюць сапраўднасці.Дадзіёмаў.// Уласцівы дакументу; такі, як у дакуменце. Дакументальная дакладнасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акура́тны
(лац. accuratus)
1) які захоўвае ва ўсім парадак, дакладнасць (напр. а. работнік);
2) які падтрымліваецца ў парадку, старанна выкананы або выконваецца (напр. а. сшытак, а-ая работа).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Klárheit
f - я́снасць, празры́стасць, зразуме́ласць, дакла́днасць
über etw. (A) ~ gewínnen* — усвядо́міць, уразуме́ць сабе́што-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
with the full rigour of the law па ўсёй стро́гасці зако́ну
2. суро́васць (клімату);
the rigour of winter суро́васць зімы́
3.дакла́днасць; стара́ннасць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Істо́та ’жывы арганізм; чалавек або жывёліна’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Гарэц., Др.-Падб.), ’сутнасць, суць’ (Др.-Падб., Гарэц.), исто́та ’сапраўднае становішча чаго-н.’ (Нас.). Рус.дыял.исто́та ’існасць, сутнасць’ (Даль), укр.істо́та ’істота’, польск.istota ’сутнасць, істота’, чэш.jistota ’пэўнасць, дакладнасць’, славен.istota ’ідэнтычнасць’. Ст.-бел.истота ’сутнасць’ (1522 г.) з польск.istota (Булыка, Запазыч.). Слаўскі (1, 470) лічыць прасл. утварэннем з суф. ‑ota ад *jьstъ (гл. існы) з зыходным значэннем ’сапраўднасць, рэчаіснасць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дакумента́льны
(польск. dokumentalny, ад лац. documentum = доказ, сведчанне)
1) які мае адносіны да дакумента (напр. д. матэрыял);
2) заснаваны на дакументах, на жыццёвых фактах (д. фільм);
3) уласцівы дакументам (д-ая дакладнасць).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
но́ніус
[н.-лац. nonius, ад парт. P. Nunez = прозвішча парт. матэматыка (1492—1577)]
дадатковая шкала вымяральнага інструмента, якая дазваляе павысіць дакладнасць адліку па асноўнай шкале ў некалькі разоў (10, 20 і больш).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ЛАГАРЫФМІ́ЧНАЯ ЛІНЕ́ЙКА, лічыльная лінейка,
прылада з лагарыфмічнай шкалой для хуткага выканання розных матэм. дзеянняў: множання, дзялення, узвядзення ў ступень, здабывання кораня, трыганаметрычных вылічэнняў і інш. Вынайдзена ў 17 ст. Звычайныя Л.л. даўжынёй 25 см маюць дакладнасць 2—3 лічбы. Да з’яўлення выліч. машын выкарыстоўвалася для інжынерных і інш. разлікаў.
