Гара́чы. Рус. горя́чий, укр. гаря́чий, горя́чий, польск. gorący чэш. horoucí, серб.-харв. (старое) го̀рӯћ, ст.-слав. горѧ (gen. sg. горѧшта, горѫшта). Прасл. *gorǫt‑ (секундарнае *goręt‑) — дзеепрыметнік да *gorěti ’гарэць’. У некаторых слав. мовах ён зрабіўся прыметнікам. Гл. Слаўскі, 1, 319; Шанскі, 1, Г, 145. Параўн. гара́чка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fíeberig, fíeberisch

1.

a ліхама́нкавы

2.

adv

ich fühle mich ~ — у мяне́ гара́чка, мяне́ трасе́ [кало́ціць]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

пал, ‑у, м.

1. Разм. Тое, што і запал ​1 (у 2 знач.). Пытанне, кінутае ў натоўп так проста і неспадзявана, ахаладзіла пал сялянскай злосці. Колас. Крэмез.. з палам даводзіў Размысловічу: — Укладзёмся да трыццатага. От пабачыш! Шынклер.

2. Абл. Павышаная тэмпература цела пры хваробе; гарачка. Сцягнуўшы з печы .. старую, вынашаную сівую суконную жакетку, [маці] ускінула на ногі [Тані]. — Гарыць агнём... Пал у дзяўчыны. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тыфо́зны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да тыфу. Тыфозная гарачка. // Які выклікае тыф. Тыфозны мікроб.

2. Хворы тыфам. [Наталля Пятроўна:] — Помню, як .. [Алёша] лядзяшкамі кідаў у мяне, калі я тыфозную маці ў бальніцу забірала. Шамякін. / у знач. наз. тыфо́зны, ‑ага, м.; тыфо́зная, ‑ай, ж. Па вагоне раптам прайшла чутка: «Не прымаюць! Няма куды. Горад перапоўнены тыфознымі!» «Полымя». // Прызначаны для хворых тыфам. Тыфознае аддзяленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Fíeber

n -s ліхама́нка, гара́чка, тэмперату́ра

er hat (stárkes) ~ — у яго́ (высо́кая) тэмперату́ра

im ~ spréchen* — трдзніць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

огневи́ца ж., обл.

1. (лихорадка) гара́чка, -кі ж., ліхама́нка, -кі ж.; (сыпь на губах) во́гнік, -ка м.;

2. (сыпь на теле) во́сыпка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

irritative

[ˈɪrɪtətɪv]

adj.

1) даку́члівы; дражлі́вы

2) Med. спалу́чаны з або́ вы́кліканы раздра́жненьнем

an irritative fever — гара́чка вы́кліканая раздра́жненьнем або́ спалу́чаная з раздра́жненьнем

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

падпа́сці, ‑паду, ‑падзеш, ‑падзе; ‑падзём, ‑падзяце; зак.

1. Апынуцца ў залежнасці ад чаго‑н., падпарадкавацца чаму‑н.; стаць аб’ектам якога‑н. дзеяння. Падпасці пад шкодны ўплыў. Падпасці пад мабілізацыю. Падпасці пад падазрэнне. □ Гэты.. партызанскі генерал ваяваў на фронце барацьбы Заходняй Беларусі, калі яна падпала пад акупацыю панскай Польшчы. Пестрак.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Разм. Нечакана ўзнікнуць. Падпала ахвота. // Падкінуцца, прыкінуцца (пра хваробу). Падпала гарачка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

fíebern

vi

er fíebert — у яго́ гара́чка

nach etw. (D) ~ — загарэ́цца чым-н., го́рача [па́лка, стра́сна] жада́ць чаго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

радзі́льны Entbíndungs-;

радзі́льны дом Entbíndungsheim n -(e)s, -e;

радзі́льная пала́та Kréißsaal m -(e)s, -säle;

радзі́льная гара́чка мед Kíndbettfieber n -s;

радзі́льнае аддзяле́нне Entbíndungsstation f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)