Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
танзу́ра, ‑ы, ж.
Выбрытае месца на макаўцы галавы ў духоўных каталіцкіх асоб.
[Ад лац. tonsura — стрыжка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
from top to toe
з галавы́ да ног
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
німб, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Сімвал святасці — ззянне ў выглядзе круга вакол галавы (на іконах, карцінах рэлігійнага зместу).
2.перан. Атмасфера славы, поспеху вакол каго-, чаго-н.
Н. славы.
|| прым.ні́мбавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
безгало́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не мае галавы; пазбаўлены галавы.
2.перан. Пра чалавека з невялікімі разумовымі здольнасцямі. Вось сапраўды, Калі хто безгаловы, Таго не выратуе ад бяды І мудрае, ад сэрца слова.Валасевіч.// Няўважлівы, рассеяны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вярхо́віца ’верх галавы, сярэдзіна верхняй часткі галавы, дзе бывае лысіна’ (навагр., стаўб., З нар. сл.); ’лоб’ (стаўб., КЭС), верхо́віца ’цемя’ (петрык., Шатал.) узнікла ў выніку субстантывацыі прыметніка *вярховы ’верхні’ (< vьrx‑ovъ‑) пры дапамозе суф. ‑іц‑а (< ic‑a). Да верх (гл.). Параўн. ст.-рус.верхъ ’цемя, макаўка’ (з XVI ст.), верховица ’цемя, макаўка, верхняя частка галавы’ (з XVII ст.), рус.вяц., горк.верховка ’цемя галавы раскольніка, якое выстрыгалася, паводле звычаяў веры, як у ксяндза’, літ.viršū́nė ’вяршок, макаўка, вершаліна’, viršùgalvis, galvóvtršis ’цемя, макаўка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
brawn[brɔ:n]n.
1. фізі́чная сі́ла; (развіты́я) му́скулы
2.BrE халадзе́ц са свіно́й або́ цяля́чай галавы́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Мігрэнь ’боль галавы’ (ТСБМ). З рус.мигре́нь ’тс’, якое з франц.migraine < с.-лац.hemicrania < ст.-грэч.ἡμι ’палавіна’ + κρανίον ’чэрап’: пры мігрэні боль пачынаецца ў адной палавіне галавы’ (Голуб-Ліер, 313).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ківа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.
1.што. Рухаць з боку ў бок або зверху ўніз; хістаць.
К. слупок.
2.чым. Утвараць хістальныя рухі чым-н.
Сосны ківаюць верхавінамі.
К. нагой.
3. Лёгкім нахілам галавы выказваць знак прывітання, адабрэння і пад.