Ві́ннік1 ’чалавек, які ўзяў на сябе якія-небудзь абавязацельствы’ (Гарэц.). Вытворнае з суф. ‑нік (< ьnъ + ikъ) ад назоўніка віна́1 ’доўг, абавязак’; параўн. рус.пск.вина ’тс’. Такім жа чынам утварылася блізкае да вышэйадзначанага ўкр.ви́нник ’даўжнік’, ст.-рус.винникъ ’віноўнік, вінаваты’ (XII ст.), польск.winnik ’вінаваты’, чэш.vinník, славац.vinník ’тс’.
Віннік2 ’вінакур, майстар па вырабу гарэлкі’ (Нас., КТС, КЭС, лаг.). Укр.винник, рус.винник ’тс’, паўн.-дзвін. ’рамізнік, які возіць віно (гарэлку)’, урал. ’чалавек, які патаемна гандлюе віном (гарэлкай)’, ст.-рус.винникъ ’віначэрп’ (з XI ст.); ’вінакур’ (з XVI ст.), польск.winnik ’вінакур’. Утворана пры дапамозе суф. ‑нік ад віно́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гібе́нне, ‑я, н.
Разм.Дзеяннеістанпаводлезнач.дзеясл. гібець. Народ не вінават у тым, што ён гібее ў невуцтве. Вінаваты тыя, хто кінуў яго ў цемру, асудзіў на фізічнае, маральнае і інтэлектуальнае гібенне.«Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
behindhand
[bɪˈhaɪndhænd]
adj.
1) по́зьні, спо́зьнены
2) які́ адстае́; адста́лы
3) задо́ўжаны; вінава́ты, у даўгу́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
віно́ўнік, ‑а, м.
1. Той, хто вінаваты ў чым‑н. Калі здаралася, што хто-небудзь крыўдзіў Толіка,.. Алёша, як віхор, налятаў на віноўніка, гатовы з ім сурова разлічыцца.Васілевіч.
2. Той, хто з’яўляецца прычынай чаго‑н. Віноўнік урачыстасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парта́ч, ‑а, м.
Разм.груб. Чалавек, які нядбала або няўмела выконвае сваю работу. За што ні возьмуцца — ну хоць ты плач! — Цудоўны матэрыял пакрэмзаюць на латы. ... Нажніцы ж, так сказаць, былі не вінаваты, Бо імі працаваў кравец-партач.Корбан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зры́ўшчык, ‑а, м.
Разм. Той, хто зрывае якую‑н. работу, справу. [Рыгорка] замахаў рукамі, залямантаваў на ўвесь голас: — Зрыўшчык работы, падбухторшчык!Дуброўскі.— Я вінаваты перад таварышамі, перад усімі, я, можна сказаць, здрадзіў, зрыўшчыкам стаў, на ўсю роту кляймо такое паклаў...Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
perjured
[ˈpɜ:rdʒərd]
adj.
вінава́ты ў прыся́гапарушэ́ньні; фальшы́вы; ілжы́вы
a perjured witness — ілжы́вы сьве́дка
perjured evidence — ілжы́вае сьве́дчаньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
сплаці́ць, сплачу, сплаціш, сплаціць; зак., што.
Разм. Аплаціць, унесці плату, кампенсацыю за што‑н. Каб не блытаць бухгалтэрыю, я сплачу ўвесь доўг адразу.Дубоўка.[Проннікаў:] — Паны суддзі, хоць я ў гэтай справе і не вінаваты, але згодзен сплаціць Зацэпіну чацвёртую частку шкоды.Сіпакоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
owing
[ˈoʊɪŋ]
adj.
1) ві́нны, ві́нен; вінава́ты
a man owing money — чалаве́к вінава́ты гро́шы
2) нале́жны
pay what is owing — заплаці, што нале́жыць
3) які́ выніка́е з чаго́
owing to — з прычы́ны чаго́; дзя́куючы чаму́; у вы́ніку чаго́, праз што
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
рассудзі́ць
1. (устанавіць, хто правы, хто вінаваты) entschéiden* vt; úrteilen vi (каго-н, што-н über A);