пантэі́зм, ‑у, м.

Філасофскае ідэалістычнае вучэнне, паводле якога бог атаясамліваецца з прыродай.

[Ад грэч. pan — усё і theōs — бог.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

серало́гія, ‑і, ж.

Спец. Вучэнне аб уласцівасцях сывараткі крыві жывёл і людзей.

[Ад лац. serum — сываратка і грэч. logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спірытуалі́зм, ‑у, м.

Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, паводле якога дух (душа) — першааснова свету.

[Ад лац. spiritualis — духоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэрэахі́мія, ‑і, ж.

Вучэнне аб прасторавым размяшчэнні атамаў у малекулах хімічных злучэнняў.

[Ад грэч. stereos — прасторавы і слова хімія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фармакахі́мія, ‑і, ж.

Вучэнне аб хімічным складзе і хімічных уласцівасцях лекавых рэчываў.

[Ад грэч. pharmakon — лякарства і слова хімія.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіхтэа́нства, ‑а, н.

Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, заснавальнікам якога быў нямецкі філосаф Фіхтэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэвізава́ць сов. и несов., в разн. знач. ревизова́ть;

р. ка́су — ревизова́ть ка́ссу;

р. вучэ́нне — ревизова́ть уче́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

атамі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да атамізму, звязаны з ім. Атамічнае вучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыёптрыка, ‑і, ДМ ‑рыцы, ж.

Вучэнне аб распаўсюджанні святла ў празрыстых асяроддзях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скапе́цтва, ‑а, м.

1. Стан скапца (у 1 знач.).

2. Вучэнне секты скапцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)