Verbum

месіяні́зм, ‑у, м.

Кніжн.

1. У некаторых рэлігіях — містычнае вучэнне аб прыходзе на зямлю пасланца бога для выратавання роду чалавечага.

2. Рэакцыйнае шавіністычнае вучэнне аб збавіцельнай ролі якога‑н. народа ў лёсе ўсяго чалавецтва.

[Фр. messianisme.]

буды́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да будызму. Будыйскае вучэнне. Будыйскі храм.

назало́гія, ‑і, ж.

Спец. Вучэнне аб хваробах, адзін з асноўных раздзелаў паталогіі.

[Ад грэч. nosos — хвароба і logos — вучэнне.]

пантэі́зм, ‑у, м.

Філасофскае ідэалістычнае вучэнне, паводле якога бог атаясамліваецца з прыродай.

[Ад грэч. pan — усё і theōs — бог.]

серало́гія, ‑і, ж.

Спец. Вучэнне аб уласцівасцях сывараткі крыві жывёл і людзей.

[Ад лац. serum — сываратка і грэч. logos — вучэнне.]

спірытуалі́зм, ‑у, м.

Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, паводле якога дух (душа) — першааснова свету.

[Ад лац. spiritualis — духоўны.]

стэрэахі́мія, ‑і, ж.

Вучэнне аб прасторавым размяшчэнні атамаў у малекулах хімічных злучэнняў.

[Ад грэч. stereos — прасторавы і слова хімія.]

фармакахі́мія, ‑і, ж.

Вучэнне аб хімічным складзе і хімічных уласцівасцях лекавых рэчываў.

[Ад грэч. pharmakon — лякарства і слова хімія.]

фіхтэа́нства, ‑а, н.

Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, заснавальнікам якога быў нямецкі філосаф Фіхтэ.