памо́ўка, ‑і, ДМ ‑моўцы; Р мн. ‑мовак; ж.

Гаворка (ужываецца звычайна ў прымаўцы: Пра воўка памоўка, а воўк і тут).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

farbowany

фарбаваны;

farbowany lis — воўк у авечай скуры

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вальфра́м

(ням. Wolfram, ад Wolf = воўк + Rahm = пена)

хімічны элемент, цяжкі тугаплаўкі метал светла-шэрага колеру.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

О́бат (*вобат) ’вобад’ (Воўк-Лев., Татарк.) да вобад (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аўча́рня ж. Scháfstall m -s, -ställe, Schäferéi f -, -en;

◊

воўк у аўча́рні ≅ der Hecht im Kárpfenteich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Во́ўчае во́ка ’воўчыя ягады’ (Бяльк.). Ад воўк. Матывы намінацыі гл. воўчае лыка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разадра́ць, -здзяру́, -здзярэ́ш, -здзярэ́; -здзяро́м, -здзераце́, -здзяру́ць; -здзяры́; -задра́ны; зак. (разм.).

1. каго-што. Рэзкім рухам раздзяліць на часткі; парушыць што-н. цэлае, зрабіць драным.

Р. паперу на дробныя кавалкі.

Р. плашч.

2. каго. Пазбавіць жыцця (пра драпежных жывёл, птушак).

Воўк разадраў авечку.

3. што. Нанесці рану, драпіну.

Р. нагу аб дрот.

|| незак. раздзіра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

szczwany

хітры, пранырлівы;

szczwany lis — прабеглы чалавек; біты воўк

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wilczur

м.

1. разм. нямецкая аўчарка;

2. воўк; ваўчуга

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ваўчо́к ’дзіцячая цацка’ (БРС). Рус. волчо́к ’тс’ (з XVI–XVII стст.?). Ад волк, воўк (цацка выдае гукі, нібы выццё); параўн. і чэш. назву гэтай цацкі vlk (Шанскі, 1, В, 153; гл. таксама Фасмер, 1, 346–347, які прыводзіць як паралель лат. vilks ’воўк’ у назвах розных інструментаў і ўказвае, што і ў ням. мове розныя інструменты носяць назву ’воўк’). Менш пераконвае Гараеў, 54 (гл. і Праабражэнскі, 1, 94): сувязь з дзеясловам волочиться. У бел. мове ваўчок, відавочна, запазычанне з рус.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)