буйне́йшы (выш. ст ад буйны II) größer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

буйна...,

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «буйны́», напрыклад: буйнаплодны, буйнапанельны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Буйны бакавы адростак, які ідзе ад ствала дрэва.

Абсячы сухія сукі бярозы.

2. У дошцы, бервяне: астатак ад зрэзанага бакавога парастка ствала.

Бервяно з сукамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

drall

a тугі́; уко́рмлены, цы́раны, буйны́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ке́чуа, нескл., м.

Самы буйны з сучасных індзейскіх народаў, які складае значную частку насельніцтва Паўднёвай Амерыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадпрыма́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Уласнік, які валодае прадпрыемствам; той, хто бярэцца за арганізацыю якой-н. справы, што прыносіць прыбытак.

Буйны п.

|| ж. прадпрыма́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. прадпрыма́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Магна́т ’буйны феадал, памешчык’, ’багач, буйны капіталіст’ (ТС, Касп.) паходзіць з польск. magnat, якое з с.-лац. magnātēs ’правадыры’, ’тыя, якія народжаны ў высокім саслоўі’ (параўн. Махэк₂, 347; Фасмер, 2, 356).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разма́шысты, -ая, -ае.

1. Які вызначаецца шырокімі, свабоднымі ўзмахамі рук або ног.

Размашыстыя крокі.

2. Буйны, разгоністы (пра почырк).

3. Раскідзісты, з вялікім размахам (у 3 знач.).

Размашыстыя галіны дуба.

|| наз. разма́шыстасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

варо́тны, ‑ая, ‑ае.

Спец. У выразе: варотная вена — буйны вянозны сасуд, які нясе кроў у вароты печані.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кракадзі́л, ‑а, м.

Буйны паўзун з тоўстай панцырнай скурай, які водзіцца ў вадаёмах трапічных краін. Нільскі кракадзіл.

[Грэч. krokodeilos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)