Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
strażniczy
вартавы, вартаўнічы;
budka ~a — паставая будка;
wieża ~a — вартавая вежа
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
паставы́
1. Pósten-;
пастава́я бу́дка Wáchbude f -, -n, Wáchhäus¦chen n -s, -;
2.у значназм Pósten m -s, -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
паставы́, ‑ая, ‑ое.
1. Які мае адносіны да паста 1 (у 1, 2 знач.). Паставая будка. Паставы пункт.
2. Які стаіць на пасту (у 1 знач.). Паставы міліцыянер./узнач.наз.паставы́, ‑ога, м.Карнікі наляцелі раненька, ачапілі вёску, выставілі паставых скрозь па вуліцы, загадалі нікому не выходзіць з хат.Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пост¹, паста́, мн. пасты́, пасто́ў, м.
1. Асоба або група людзей, якія вядуць назіранне за чым-н. або ахоўваюць што-н.
Міліцэйскі п.
2. Месца, пункт, адкуль вядзецца назіранне, дзе знаходзіцца ахова.
Баявы п.
Памерці на пасту (перан.: пры выкананні абавязкаў).
3. Адказная пасада.
Заняць высокі п.
4. Месца, у якім сканцэнтравана кіраванне рознымі тэхнічнымі сродкамі, сігналамі.
Цэнтральны п.
|| прым.паставы́, -а́я, -о́е (да 1, 2 і 4 знач.).
Паставая будка.
Паставая служба.
Паставая ведамасць (службовы дакумент каравула).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
буда́
1.Будка над ямай, дзе ляжыць бульба (Сцяшк.).
2. Салаш; дрэнны жылы будынак (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
◎ Ке́бка ’пячурка ў печы’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. укр.кабиця ’круглая яма пад ганчарнай печчу, летняя кухня’, рус.кабица ’летняя кухня, будка сабакі, логава зайца’. Укр.ков‑ биця ’наглыбленне для попелу ў печы’, кобиця ’паглыбленне пад прыпечкам’. Украінскае слова не мае надзейнай этымалогіі. Запазычанне з тур.kabig ’вялікі кол’ неверагодна па значэнню, са шв. kabyss ’камбуз’ — па гісторыка-культурных прычынах (гл. ЕСУМ, 2, 332, 481). Бел.кебка ў гэтых этымалогіях не ўлічваецца. Існуе, аднак, рус.кибитка ў значэнні ’цагляны каркас рускай печы, у якую складаюць гаршкі пасля абпалу’. Апошняе значэнне супадае з першым значэннем укр.кабиця. Адсюль можна меркаваць, што крыніцай разглядаем!^ слоў і рус.кибитка была тая ж цюркская лексема ki‑ bił, käbii ’будка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
cab
[kæb]
n.
1) таксі́n., indecl.
2) дро́жкі pl. only.
3) бу́дка машыні́ста або́ шафёра
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
асе́лішча, ‑а, н.
Месца, занятае пабудовамі, гародамі, садамі; сядзіба. Рабіла.. [Галена] яшчэ ў бацькі, але жыць перайшла ўжо на новае сваё з Костусем хатняе аселішча.Чорны.Адсюль, з дзедавага двара, добра відаць ранейшае Міцева аселішча — палявы пераезд, будка, сасна.Навуменка.// Прытулак, месца жыхарства. Ішоў гэты чалавек [Санкоўскі] праз жыццё з клункам за плячамі, не маючы сталага аселішча.Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
chalet
[ʃæˈleɪ]
n.
1) ха́тка або́бу́дка ў швэйца́рскіх го́рах
2) швэйца́рскі дом, дом у швэйца́рскім сты́лі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)