Verbum

вы́думшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто выдумвае што-н.; жартаўнік.

В. забаў.

2. Хлус, пляткар.

|| ж. вы́думшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

выхава́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто выхоўвае або выхаваў каго-н.

Школьны в.

|| ж. выхава́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. выхава́льніцкі, -ая, -ае.

выхваля́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ля́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ля́к (разм.).

Той (тая), хто любіць выхваляцца; хвалько.

прамо́ўца, -ы, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто выступае з прамовай, а таксама чалавек, які валодае дарам гаварыць прамовы.

Таленавіты п.

|| прым. прамо́ўніцкі, -ая, -ае.

про́лежань, -жня, мн. -жні, -жняў, м.

У ляжачых хворых: амярцвенне скураных покрываў той часткі цела, на якой доўга і нерухома ляжаць.

|| прым. про́лежневы, -ая, -ае.

зачы́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто пачынае што-н. (звычайна непрыстойнае).

З. бойкі.

|| ж. зачы́ншчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. зачы́ншчыцкі, -ая, -ае.

зме́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто працуе пазменна з іншым.

Здаць печ зменшчыку.

|| ж. зме́ншчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. зме́ншчыцкі, -ая, -ае.

паручы́цель, -я, мн. -і, -яў, м. (спец.).

Той, хто прыняў на сябе паручыцельства.

|| ж. паручы́целька, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

|| прым. паручы́цельскі, -ая, -ае.

аўтамабілі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца аўтамабілізмам.

|| ж. аўтамабілі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. аўтамабілі́сцкі, -ая, -ае.

ашука́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Той, хто ашуквае, махляр.

Дробны а.

|| ж. ашука́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. ашука́нскі, -ая, -ае.