заслані́цца сов., в разн. знач. заслони́ться; (стать невидимым — ещё) закры́ться;

з. руко́й ад со́нца — заслони́ться (закры́ться) руко́й от со́лнца;

ме́сяц ~ні́ўся во́блакам — луна́ закры́лась о́блаком;

з. ад — уда́ру заслони́ться от уда́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гра́нула

(лац. granulum = зярнятка)

1) цвёрды камячок якога-н. рэчыва ў форме зерня (напр. суперфасфату;

2) зярністае ўключэнне ў цытаплазме жывёльнай або расліннай клеткі;

3) адно з утварэнняў зярністай формы на паверхні Сонца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

zniżyć się

зак.

1. знізіцца; панізіцца;

2. зрабіць ласку;

3. прынізіцца, прынізіць сябе;

4. (пра сонца, месяц і да т.п.) схіліцца, скаціцца;

гл. zniżać się

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Sónne

f -, -n со́нца

in der ~ líegen* — ляжа́ць на со́нцы, загара́ць

éhe die ~ áufgeht — давідна́, на до́світку, на світа́нні, на зо́лку

in der préllen ~ sítzen* — сядзе́ць на санцапёку [со́нцы]

die ~ meint es héute gut — ≅ сёння я́рка све́ціць со́нца

◊ die ~ bringt es an den Tag — ≅ грэх не схава́еш у мех, не уто́пчаш у бало́та; шы́ла ў то́рбе не схава́еш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

задыя́к

[лац. zodiacus, ад гр. zodiakos (kyklos) = звярыны (круг)]

астр. пояс неба, па якім Сонца праходзіць свой бачны шлях на працягу года; падзяляецца на 12 знакаў (па ліку сузор’яў, якія названы пераважна імёнамі жывёл (Леў, Рак, Скарпіён і інш.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Asinos non curo

На аслоў не звяртаю ўвагі.

На ослов не обращаю внимания.

бел. Сабакі брэшуць, а сонца свеціць. Сабакі брэшуць, а конь ідзе.

рус. Собака лает, ветер носит. Собака лает, а бары едут/а конь идёт.

фр. Le chien aboie, le vent emporte (Собака лает, ветер уносит).

англ. The dogs bark, but the caravan goes on (Собаки брешут, а караван идёт).

нем. Was ein Esel von mir spricht, das acht ich nicht (Что обо мне говорит осёл, на то я не обращаю внимания).

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

выпа́рына, ‑ы, ж.

1. Тое, што і выпарэнне (у 2 знач.). Гэты дым асаджвалі ранкавыя туманы, але як толькі ўздымалася сонца над лесам, едкія выпарыны цягнуліся зноў. Пестрак.

2. Пот, які выступае па целе. Худзенькі.. тварык [Віці] пакрыўся выпарынай, над губой блішчэлі дробныя кропелькі поту. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вышэ́й,

1. Выш. ст. да прысл. высока. Сонца ўзнялося вышэй і грэла неміласэрна. Чарнышэвіч.

2. прысл. У папярэднім тэксце.

3. прыназ. з Р. Больш за які‑н. узровень. Тэмпература вышэй нуля. // Уверх ад якога‑н. месца. Рана крывавілася на бядры на вяршок вышэй калена. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незямны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які знаходзіцца па-за межамі Зямлі ​1 (у 1 знач.).

2. перан. Узвышаны, незвычайны; ідэальны. Дзяўчына здавалася яму нечым незямным: заходзіла яна ў клас — і для юнака ўзыходзіла сонца, набліжалася яна — і ён стойваў дыханне, быццам гэта магло абразіць яе. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пады́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чым і без дап.

Дыхаць некаторы час. Падыхаць свежым паветрам.

падыха́ць, ‑а́е; незак.

Злёгку павяваць, дзьмуць. Падыхаў лёгкі восеньскі вецер, і сонца нехаця варочалася ў густых, цяжкаватых воблаках. Скрыган. / у безас. ужыв. З поля падыхала прыемным, мяккім ветрыкам. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)