wood

[wʊd]

1.

n.

1) дрэ́ва n. (матэрыя́л)

The carpenter brought wood to build a garage — Цясьля́р прывёз дрэ́ва будава́ць гара́ж

2) драўні́на f. (цьвёрдае рэ́чыва пад каро́ю дрэ́ва)

3) дро́вы

4) лес -у m.

5) бо́чка, бо́чачка f. (пасу́дзіна з дрэ́ва)

wine drawn from the wood — віно́, налі́тае з бо́чкі

6) Mus. драўля́ны духавы́ інструмэ́нт

2.

adj.

1) з дрэ́ва, драўля́ны

2) лясны́

wood moss — лясны́ мох

3.

v.t.

1) заса́джваць дрэ́вамі

2) нарыхто́ўваць дро́вы

•

- knock on wood

- out of woods

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

водапаліўны́, ‑ая, ‑ое.

Які паліваецца вадой. Водапаліўныя землі. // Прызначаны, прыстасаваны для паліву вадой. Уздоўж бульвара, спыняючыся ля кожнага дрэва, пасоўвалася водапаліўная машына. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адшчэ́пак, ‑пка, м.

Тое, што і адшчэп. Салдат прыўстаў на наскі, узнімаючы ўгору тоненькі адшчэпак дрэва, на якім трапятала нябачная кропля агню. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інкрустава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак., што.

Упрыгожыць (упрыгожваць) узорамі, малюнкамі з урэзаных у паверхню пласцінак косці, перламутру, металу, дрэва і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кары́чны, ‑ая, ‑ае.

1. У складзе назваў некаторых трапічных дрэў сямейства лаўровых. Карычнае дрэва.

2. Які здабываецца, атрымліваецца з карыцы ​2. Карычная кіслага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўчу́кавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каўчуку. Каўчукавае дрэва. // Прызначаны для вытворчасці каўчуку. Каўчукавы завод. // Выраблены з каўчуку. Каўчукавая трубка. Каўчукавая падэшва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кізі́л, ‑у, м.

1. Паўднёвае дрэва або куст сямейства кізілавых з жоўтымі кветкамі.

2. зб. Цёмна-чырвоныя кіслыя і даўнія ягады гэтага дрэўца.

[Ад цюрк. кізіл — чырвоны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мірт, ‑а і ‑у, М мірце, м.

1. ‑а. Паўднёвая вечназялёная куставая або дрэвавая расліна сямейства міртавых.

2. ‑у, зб. Драўніна гэтага дрэва.

[Грэч. myrtos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мязга́, ‑і, ж.

1. Мяккая частка дрэва паміж карой і драўнінай.

2. Маса, якая ўтвараецца пасля таўчэння, расцірання чаго‑н.; жамерыны. Бульбяная мязга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паво́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Войкаць некаторы час. Павойкала трохі старая маці, але хутка супакоілася — хата ж новая, дрэва як звон. Кухараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)