сни́ться несов. сні́цца; сніць (каго, што);
ему́ сни́лся дом и родны́е яму́ сні́ўся дом і свае́ ро́дныя, ён сніў дом і сваі́х ро́дных;
◊
и во сне не сни́лось і ў сне не сні́лася.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
únserige
pron poss der ~ (die ~, das ~, die ~n) наш (на́ша, на́ша, на́шы); пры ўказанні на прыналежнасць да дзейніка свой (сва́я, сваё, свае́)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Bequémlichkeit
f -, -en зру́чнасць, уту́льнасць, камфо́рт, прые́мнасць
das hat séine ~en — гэ́та ма́е свае́ выго́ды
die gewóhnte ~ vermíssen — быць пазба́ўленым прывы́чнай [звы́клай] зру́чнасці
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
bankrupt
[ˈbæŋkrʌpt]
1.
n.
1) банкру́т -а m., неплатаздо́льны даўжні́к
2) ідэ́йны банкру́т
2.
adj.
неплатаздо́льны; няздо́льны спла́чваць свае́ даўгі́, збанкрутава́ны
3.
v.t.
даво́дзіць да банкру́цтва, да матэрыя́льнае руі́ны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
my
[maɪ]
adj.
мой, мая́, маё; мае́ pl.; свой, свая́, сваё; свае́ pl.
my house — мой дом
my book — мая́ кні́га
my pen — маё пяро́
my children — мае́ дзе́ці
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
адгалінава́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. адгалінаваць, адгалінавацца.
2. Бакавы адростак, галіна. Жывіць сасну толькі адзіны корань, што распусціў свае адгалінаванні ў процілеглы ад ракі бок. Марціновіч.
3. Частка чаго‑н., якая выдзяляецца ад асноўнага напрамку і адыходзіць убок. Адгалінаванне чыгуначнага пуці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кантралява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; незак., каго-што.
Праводзіць кантроль, сачыць за правільнасцю дзеянняў каго‑, чаго‑н.; правяраць. Кантраляваць работу. Кантраляваць ход спаборніцтва. Кантраляваць свае паводзіны. □ Аўтаматы працавалі дакладна. Бурмакоў і Павел амаль зусім не кантралявалі іх і самі гадзінамі не адрываліся ад тэлескопа. Шыцік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
карабе́йнік, ‑а, м.
Даўней — дробны гандляр, які разносіў па вёсках свае тавары (мануфактуру, кнігі, дробныя рэчы асабістага ўжытку і інш.). Праходзілі праз Пасадзец розныя людзі: дзегцяры,.. карабейнікі-пешаходы. Бядуля. А ў кузаве сапраўды поўна тавараў, больш, чым у таго карабейніка ў вядомай рускай песні. «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мо́длы, ‑аў.
Уст. Малітва. Маліўся дзядзька з тым разлікам, Каб кончыць модлы каля дома. Колас. Часамі .. [дзед] проста выдумляў свае ўласныя модлы, у якіх ад царкоўна-славянскай мовы не заставалася і знаку. Лужанін. // Моцная просьба, маленне. Зямля беларуская, сонечны край, Начуй нашы модлы любві! Глебка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нарука́ўнікі, ‑аў; адз. нарукаўнік, ‑а, м.
1. Чахлы, якія надзяваюцца зверху рукавоў пінжака, сукенкі і пад. для аховы ад пылу, гразі і інш. Надзець нарукаўнікі. □ Абцягваючы на хаду свае нарукаўнікі, у пакой забег бухгалтар Крык. Васілёнак.
2. Уст. Манжэты, якія прышываліся да рукавоў сукенкі, кофты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)