Перакру́сенне (пырыкру́сэнне) ’ніткі, якія ідуць ад задняга навоя да пярэдняга’ (Сл. Брэс.). З ⁺перакро́сенне, якое з польск. мазав., падляш. przezkrośnie ’даўжыня асновы паміж навоем і ніткамі’, параўн. ’таксама падляш. przekrośnie, przekrosenie ’прастора паміж навоем і ніткамі’. З przez‑ ’праз, цераз’ і krosenie < прасл. ⁺krosьnьje < *krosno > кро́сны (гл.). Параўн. яшчэ Трубачоў, Ремесл. терм., 16, 126–127.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кары́ціна ’пакацістая упадзіна паміж двума ўзгоркамі’ (Яшк., Нар. сл.), да карыта (гл.). Суфіксацыя на ‑іна ў функцыі сінгулятыўнасці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Матч ’спартыўнае спаборніцтва паміж дзвюма камандамі’ (ТСБМ). З рус. матч, якое з англ. match ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 80).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сбыт эк., торг. збыт, род. збы́ту м., мн. нет;

сбыт това́ров збыт тава́раў;

борьба́ ме́жду стра́нами за ры́нки сбы́та барацьба́ памі́ж краі́намі за ры́нкі збы́ту;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вестго́ты, ‑аў.

Заходняе адгалінаванне готаў, якія жылі на тэрыторыі сучаснай паўднёва-ўсходняй Прыбалтыкі, а ў 3–4 стст. рассяліліся паміж Днястром і панізоўем Дуная.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ампліту́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Розніца межаў, паміж якімі змяняецца якая‑н. пераменная велічыня. Амплітуда хістання маятніка. Амплітуда гадавой тэмпературы. Амплітуда крывянога ціску.

[Ад лац. amplitudo — велічыня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэмарка́цыя, ‑і, ж.

1. Устанаўленне і абазначэнне на мясцовасці граніцы паміж сумежнымі дзяржавамі на аснове заключаных пагадненняў.

2. Адмежаванне амярцвелых участкаў тканкі ад здаровых.

[Фр. démarcation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закля́клы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Анямелы, здранцвелы (пра рукі, ногі і пад.). Старшыня прысеў паміж Мікодымам і Параскаю, працягнуў чырвоныя закляклыя рукі да грубкі. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лему́ры, ‑аў; адз. лемур, ‑а, м.

1. У старажытнарымскай міфалогіі — душы памёршых.

2. Паўмалпы (жывёлы, якія займаюць прамежкавае становішча паміж малпамі і ніжэйшымі млекакормячымі).

[Лац. lemures.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадзялі́ць, ‑дзялю, ‑дзеліш, ‑дзеліць; зак., што.

1. Падзяліць нанава, іначай. Перадзяліць зямлю.

2. Разм. Падзяліць на часткі ўсё, многае. Перадзяліць усю маёмасць паміж братамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)